*Unicode*
သူတို့စကားအဆုံးဟောက်ရွှမ်းတစ်ယောက်ချုံးပွဲချငိုပါလေရော။
ကျိရန်: ဘာလို့ငိုတာတုန်းးးး
ဟောက်ရွှမ်း: ခံစားရလွန်းလို့ပါ။
စုန့်လန့် : ယောကျာ်းလေးဖြစ်ပြီး ငိုနေတယ်။
ဟောက်ရွှမ်း: ဒါနဲ့အဲ့ကလေးကသေသွားလား။
ကျိရန်: ပါးပြောတာတော့နှလုံးမခုန်တော့ဘူးတဲ့။
စုန့်လန့်: နှလုံးမခုန်တာတော့ကြောင့်သေပြီလို့ဘဲယူဆကြတယ်။
ကျိရန်: ကိုကိုကရွာအပြင်မှာသေတာဖြစ်တာကြောင့်သူ့အလောင်းကိုရွာပြင်မှာဘဲထားခဲ့ရတယ်။
စုန့်လန့်: ရွာပြင်မှာသေတဲ့အလောင်းကိုရွာထဲပြန်ခေါ်လာလို့မရဘူးဆိုတဲ့အယူအဆကြောင့်ပေါ့။
ဟောက်ရွှမ်း: သူ့ကိုကြွင်းတူးပြီးမမြုပ်ဘူးလား။
ကျိရန်: မြုပ်ချင်တာပေါ့ ဘယ်သူကမမြုပ်ဘဲထားချင်မှာလဲ...မြုပ်ခွင့်မရလို့သာ။
ဟောက်ရွှမ်း: ဟမ်...
စုန့်လန့်: ငါတို့ရွာမှာသင်္ချိုင်းသက်သက်ရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့သင်္ချိုင်းကရွာထဲမှာအလောင်းကရွာပြင်မှာသေတာကြောင့်သင်္ချိုင်းမှာမြုပ်ခွင့်မရခဲ့ဘူး။
ဟောက်ရွှမ်း: ရွာပြင်မှာရော...
ကျိရန်: ရွာပြင်မှာလဲမြုပ်လို့မရဘူး။ ရွာပြင်မှာကျွင်းတူးရင် ရွာနိမိတ်မကောင်းဘူးဆိုတဲ့အယူကြောင့်အလောင်းကိုရွာအပြင်မှာဒီအတိုင်းထားခဲ့ရတယ်။
ဟောက်ရွှမ်း: ရက်စက်တာ...ဘယ်လိုအယူတုန်း။
စုန့်လန့်: အဲ့အယူသာမရှိခဲ့ရင်သိပ်ကောင်းမှာ။
ဟောက်ရွှမ်း: ဟုတ်တယ်...ဒါပေမဲ့..မင်းတို့စိတ်မညစ်ပါနဲ့...အဲ့ကလေးမသေသေးပါဘူး။
စုန့်လန့်: ဟမ်..
ကျိရန်: အမ်...!!
° ° ° ° ° ° ° ° ° ° ° ° ° ° ° ° ° ° ° ° ° ° ° ° ° ° ° ° ° °
ရိပေါ်တို့မိသားစု ရှောင်းကျန့်ဆေးရုံဆင်းရ၍ဂုဏ်ပြုတဲ့အနေနဲ့ ယနေ့အိမ်မှာမိတ်ဆွေတွေဘဲမုန့်လုပ်စားကြရန်စဉ်းစားနေမိသည်။