BİR GARİP ÇALIKUŞU

1. bölüm YENI BAŞLANGIÇLAR 🕊

📌Beğendiğiniz yada eleştiriniz olan yerleri belirtirseniz çok sevinirim 📌

Bütün yaz atama sonuçlarını beklemekle geçti. Bir yandan tekstilde çalışırken bir yandan göz yaşları içinde ilk seferde atanmak için dua ediyorum.

Rabbim çok mücadele ettim bu sefer kolay olsun ne olur? Çünkü hayatımda hiçbirşey kolay olmuyor , kolay elde edemiyorum.

Ahhhh memleketimi görmeyelide ne uzun zaman olmuştu. Sahi annem ne yapıyordu acaba? Onu ne çok özlemiştim. Ya babam onuda özlemiş miydim?

İşten çıkınca ilk iş annemi ev telefonundan aramak oldu. Telefona babam çıktı.

-Alo alo baba ....

-Cevap gelmedi derin bir sessizlik ve telefon kapandı....

Bu nasıl bir kin nasıl bir öfkeydi ki yıllardır dinmemiş geçmemişti.

Gözümde 2 damla yaş abimin evinin yolunu tuttum.

Bütün yaz çok çalıştım ne kadar mesai varsa kaldım, çalışmak bana çok iyi geliyordu. Kendime kendimle başbaşa kalacak asla zaman bırakmıyordum. Bırakırsam düşünürsem derin bir yanlızlığın bir üzüntü denizinin umutsuzluk çukurunun içine düşüyordum.

Haftalığımdan tek kuruş harcamadan biriktiriyordum. Olurda atamam olursa bu para bana lazım olacaktı.

Abim soluk soluğa geldi atölyeye. Sesinde heyecan vardı.

-Deniiiizz... Atama sonuçları belli olmuş diyorlar...

Kalbim ağzımda patronun odasına geçip bilgisayarı kullanmak için izin istedik. Herkesin kalbi ağzında sonuç sayfasının açılmasını bekliyorduk. Sanki kalbimin sesini odadaki herkes duyuyordu.

Ve sonunda sayfa açıldı ATANDINIZ....

Gerisine bakamadım nereye atandığımın bir önemi yoktu.... Gözyaşları icinde olduğum yere yığıldım...

Kendime geldiğimde sevinçle abime sarıldım. Atölyede müthiş bir bayram sevinci... Sonunda herşeye değdi mücadeleyi ben kazandım diye düşündüm.

Meğer benim öyküm benim mücadelem daha hiç başlamamış....
.
.
.
.
.

Annem haberi sevinç gözyaşları içinde karşıladı. Peki ya babam oda sevinmiş miydi? Bir kerede olsa benimle gurur duymuş muydu?

Abim sürekli tek başına bilmediğin bir yerde nasıl yapacaksın? Diye endişeleniyordu. Oysa üniversitede Trabzon'da 4 yıl kendi başımın çaresine bakmıştım.
İnsan kendi memleketini evi yuvası gibi görmeyince gittiği her yeri çabuk benimseyip yuva ediyordu kendine.

Yeni yuvama doğru uçma vaktiydi şimdi. Reşat Nuri Güntekin'in kitabındaki Çalıkuşu gibi tıpkı yıllardır hayal ettiğim gibi ben artık bir köy öğretmeni "BİR GARİP ÇALIKUŞU" idim.......

Abimle iyice araştırdık küçük bir köydü hatta muhtarla görüştük 2 odalı bir lojmanı olduğunu duyunca çok mutlu olmuştuk. Patronumuz son haftalığımı fazlasıyla verdi harçlığın olsun kızım dedi . Her yaz gelip çalıştığım atölyedeki arkadaşlarım beni kardeşi gibi gören abilerim ablalarım çeşitli hediyeler almışlar elimede bir zarf tutuşturdular. Bir pasta almışlar üstündede ELVEDA ÇALIKUŞU yazıyor ... 😊😊😊

Abim biletimi aldı otogarda ikimiz son kez sarıldık göz yaşları içinde. Bacım dedi Allaha emanet ol. Yıllardır tek büyük destekçim abimin dualarını alarak çıktım yola...

20 saat sürdü yolculuk. Hiç uyuyamadım yeni yuvamda minik kuşlarıma kavuşmak için sabırsızlanıyordum. Ben onları çok sevecektim onlarda beni çok seveceklerdi eminim....