Söyle Bana Demonio

|4.Bölüm|

"Bu kadar kötü biri nasıl bu kadar nazik olabilir? "

Tam tamına 1 saattir burada bekliyordum. Tekrar ağlamaya başlamama ramak kalmıştı. Gözlerim durmadan etrafta geziniyor, birilerinin yanıma gelip beni bu işten kurtaracak bir şeyler söylemesini bekliyordu.

Karakola ilk girdiğimde bütün memurlar etrafıma doluşmuş beni sakince bir yere oturtmuşlardı. Hepsinin ilk sorusu 'neler oldu? ' olmuştu.

Onlara söylemiştim.

Kaçırıldığımı, bir kaç gündür ellerinde tutulduğumu, gözlerimin önünde bir adamın öldürüldüğünü, beni bir odaya kapattıklarını, zor olsada kaçtığımı.

Adresi bile vermiştim. Tarif etmiştim.
Ama bana altın soruyu sordukları zaman bütün işler değişmişti.

'Bunu kim yaptı? '

Diye sormuştu yaşlı bir memur.
Bende hiç unutmadığım o ismi tel seferde söylemiştim.

'Demonio! Ona böyle söylüyorlar... Adı Demonio!'

O dakikadan sonra polisler yanımdan birer birer uzaklaşmıştı.

Kimse gelmiyordu.

Dakikalar boğazıma yapışmaya başlamıştı.

Bana yardım edeceğini söyleyen bütün polis memurları şimdi oturduğum yere gözlerini bile değdirmiyor, benden kaçıyorlardı.

Belki de polise değil, direkt eve gitmeli pasaportumu kaptığım gibi en yakın başka bir ülkeye kaçmalıydım.

Yanımdan geçen bir polis memurundan bir bardak su rica ettim tek istediğim buydu. Ama bana bakmadı bile. Gerginlik ve korkuyla omuzlarımdan aşağı dökülen yağ ve kir içinde ki saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırdım.

Ellerimi sertçe çıplak dizlerime bastırdım ve başımı öne eğdim.

Sakin ol.

Bu sadece bir kabus.

Bunların hepsi geçecek.

Ağlamamak için gözlerini sertçe koluma sildim.

Yarım saat daha geçti.

Midem açlıktan kendi kendini yemek üzereydi.
Bir gurultu daha boğazıma doğru yükselince eteğimi düzelttim be bağdaj kurdum. Çıplak ayaklarımda soğuk zemine değmekten buz kesmiş, karnımı ağrıtıyordu.