Söyle Bana Demonio

|24.Bölüm|

"Mesafeler"

Uçakta vakit ilk dakikalar berbat geçti.
Öyleki ağladığım için baş ağrısından uyuyamadım.
Yanımda ki abla bütün yolculuk boyunca beni neden ağladığımı bile bilmeden teselli etmekle uğraştı.

Ağlamayı bir zaman sonra kestim ama içimde ki sıkıntı geçmedi.

En sonunda biraz uyudum.
Uyandığım zaman da bir şeyler yedim.
Sonra biraz müzik dinleyerek bulutları seyrettim.
Ardından indirdiğim diziyi açıp izledim. Abla da benimle izledi. Biraz onunla muhabbet ettim.

Sonra tekrar uyudum.

Öyleki hem kafam dağılmış, hemde 5 saate yakın uçuş sıkıntısız geçmişti. Uçaktan indiğim zaman kendimi biraz dağınık ve yorgun hissediyordum. Belki biraz da buruk.

Havaalanında ilerlerken gözlerim etrafta gezindi ve kardeşimi aradı. Beni almaya o gelecekti.

Havaalanında kendime oturacak bir yer aradım ve bulduğum ilk boş yere çöktüm.
Telefonumdan Kerem'i aradım. Bana 5 dakika içerisinde orada olacağını ve bavulumu almamı söyledi.

Bende dediğini yaptım ve bavullarımı aldım. Kerem'i beklerken hava alanında amaçsızca dolaştım.
Ailemi, vatanımı, kardeşimi göreceğim için mutlu olmalıydım.
Hatta mutluydum zaten. Türkiye'min havasında bile huzur vardı.

Ama kendimi şey hissediyordum.

Eksik.

"Abla! "

Kafamı sese çevirdim ve bana doğru gelen kardeşimi gördüm.
Kollarımı açtım.
Beni kendine çekti ve sıkıca sarıldı. Biraz şaşırsamda kardeşime sarıldım.

Kerem ileri düzeyde soğuk bir tipti. Asla gülmeyen, hep mermer gibi sert duran erkeklerdendi.
Çelik gibi bir yapısı vardı.
O böyle sarılınca o yüzden biraz yadırgadım.
Ama bu tip huylarının olması ona zorbalık yapamayacağım anlamına gelmiyordu. Ben onun ablasıydım. Ona her şeyi yapabilirdim.

"Hoş geldin.. "

Dedi valizlerime uzanırken.

"Hoş buldum.. "

Dedim kısaca.

"Nasıl geçti yolculuğun? "

"Güzeldi.. "

Dedim. Bu kadardı.
Ondan sonra Kerem ben bir şey sormadıkça konuşmadı. Normalde de öyleydi. Asla konuşmazdı. Konuşmaya zorlanmadıkça konuşmazdı hatta.