|33.Bölüm|

54K 3.5K 2.4K
                                    

"Hayırlı Bir İşimiz Vardı"

¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.

"Hayırlı Bir İşimiz Vardı"

Ertesi sabah babamın nerede olduğumu soran telefon araması ile ayağa fırladım.

Uyku haliyle bahane bulmak zordu ama ağzımdan çıkan ilk cümlede ekmek almaya gittiğim ve birazdan evde olacağımdı.

Bu yüzden Andreas'ı bir şey söylemesine izin vermeden öptüğüm gibi otelden uçarcasına çıkmış ve ekmek almayı ihmal etmeden eve geri gelmiştim.

Elimde poşetle mutfağa girdiğim zaman bütün aile sofradaydı

Babam bana gülümseyerek baktı. Masada oturan 3 kişiden 2'siyle kavgalıydım  bu yüzden ne sofraya oturma isteğim nede bir şeyler yemeye iştahım vardı.

Yine de babama belli etmemek adına masaya oturdum. Kerem yüzüme bile bakmadı.
Annem ise benimle hiç iletişim kurmadı.

"Adres nerede? "

Kafamı kaldırıp babama baktım. Bir an aklım söylediklerini kavrayamadı.

"Adres? "

Dedim alık alık.

"Bizim damat işte. "

Gözlerimi yumup açtım.

"Andreas... "

Diye düzelttim.

"Adı Andreas babacığım.."

Babam anlar mırıltılar çıkardı. Devam ettim.

"Otelde kalıyor.. "

Diyerek sorusuna cevap verdim.

"Bugün onunla işlerimiz var biliyorsun çağırda gelsin.. "

Başımı peki anlamında salladım.

"Öğlene doğru gelir.. "

Dedim. Sofrada bir süre çatal bıçak seslerinden başka bir şey duyulmadı.

"Kız isteme işini nasıl yapacağız? "

Diye sordu annem. Bakışlarım onu buldu. Masaya oturduğumuzdan beri ilk kez konuşmuştu.

"Damadın bir ailesi yok.. Onun için Aslı'yı kim isteyecek? "

Diye devam etti. Gözleri gözlerimi turladı.

Söyle Bana DemonioDonde viven las historias. Descúbrelo ahora