Söyle Bana Demonio

|9.Bölüm|

"Pişmanlık"

Ne kadardır yürüdüğüm hakkında en ufak bir fikrim yoktu ama yaptığım şeyin tamamıyla yanlış olduğuna karar verecek kadar yürümüştüm.

Birincisi ormanda ki hayvan sesleri susmuyordu. İkincisi soğuktan götüm donuyordu. Üçüncüsü çok fena susamıştım. Dördüncüsü hava o kadar karanlıktı ki önümü görmüyordum. Beşincisi de şimdiye kadar 2 kere düşüp dizlerimi mahvetmiştim.

Yani sonuç olarak kaçmak, en azından bu şekilde kaçmak kesinlikle aptalcaydı. Malum her yer karanlık olduğu için otobanı da kaybetmiştim. Resmen ormanın ortasında kurda kuşa yem olacaktım.

Gözlerim doldu.

İlerlemeye devam ederken bir an geri dönmeyi bile düşündüm. Çünkü o kadar korkmaya başlamıştım.
Ama sonra aklıma Demonio'nun bana olan hisleri geldi ve yola devam ettim.

Uzun zaman daha geçti.

Acaba yokluğumu fark etmiş miydi?

Yani mutfağa dönmüş müydü?

Hatta beni aramaya bile başlamış olabilirdi.

Bu düşünceyle ürperdim.

Hızlı adımlarla ilerlemeye devam ettim.
Bir yandanda bundan sonraki yol haritamı düşünüyordum.

İlk amacım direkt İspanya'dan kurtulmaktı. Kara yoluyla sınır olan şehir Fransa'ydı o yüzden ilk Fransa'ya kaçacaktım. Ordan da direkt Türkiye'ye dönecektim. Ama tabiki de önce pasaporta ve bilete ihtiyacım vardı. Sıkıntıyla yüzümü ovuşturdum.

Demonio kullandığım her türlü teknolojik aletten veya benim aklıma bile gelmeyecek bir çok şeyden izimi sürebilirdi. Ona itaat etmediğim için muhtemelen beni her zamankinden daha çok bulmak isteyecekti.

Cidden geri mi dönsem?

Bir an üzerime ışık tutulunca korkudan altıma sıçacaktım.

Hatta çığlık attım zaten.

"Bak sen şu işe... "

Dedi bir erkek sesi.

"Gecenin bir saati ormanda ne yapıyorsun kızım? "

Sesi o kadar pütürlüydü ki yaşlı birisi olduğunu anladım.

"Hiçbir şey... "