14 ŞUBAT SENDROMU

FİNAL

9 Ağustos 2023 (Finali okuduğunuz tarihi bırakabilirsiniz).

Başından sonuna kadar yazmaktan oldukça keyif aldığım bir kurguydu. Bu kurguyu yazdığım dönem, hayatımın en zor dönemlerinden biriydi bu yüzden benim için özel olarak kalacak. Ama bazen karakterleriniz hikâyelerinin bitmesini istediğinde yapacak bir şeyiniz kalmaz.

Keyifli okumalar...

"Hadi artık ya, off!"

Tırnak etlerimi kemirerek bilgisayar ekranına bakarken çaresizce sonuç ekranının yüklenmesini bekliyordum. Sonuçların açıklandığı gün sitenin kasması, beklediğim bir şeydi. Her sene olan şeydi nihayetinde. Ancak bunu bilmeme rağmen bir türlü sabredemiyordum. Sonuç ekranı yüklenmedikçe kalp çarpıntım artıyor, heyecandan gidecek gibi oluyordum.

"Yüklenmedi mi hâlâ?" Telefon ekranımdan yükselen sesle bakışlarımı oraya çevirdiğimde Semih'le göz göze geldik. Sonuçların bugün açıklanacağını biliyordum. Tam gece yarısı olduğunda açıklayacaklarını düşündüğüm için tetikte kalmıştım. Hatta bunlara güven olmayacağından geç saatlere kadar da ekran başında beklemiştim. Ancak ne zaman olduğunu kestiremediğim bir zaman diliminde uyuyakalmıştım. Beni arayıp uyandıran ve sonuçların açıklandığını söyleyen Semih olmuştu.

"Yok, yüklenmedi. Kafayı yiyeceğim artık ya." Dışarıya sıkıntıyla bir nefes bıraktım. Bir kez daha ekranım yüklenmediğinde sayfayı yeniledim. O sırada babamın ellerini omuzlarımda hissetmiştim. "Sakin ol tatlı kızım. Yüklenecek elbette. Bak anneni örnek al. Sen de onun karnında 9 ay boyunca yüklendin."

Babamın kurduğu cümleyle kafamı ona çevirip baktım. Alakasız anda verdiği tuhaf teselli, tuhaf bir şekilde işe yaramıştı. Annemin babamın yüzüne attığı "Ne alaka?" bakışlarını görebiliyordum.

"Ay, yüklendi!" diyen annemin sesiyle kalpten gittim. Hızlıca ekrana baktığımda sonuç ekranım önümdeydi. Dudağımı içten ısırıp derin bir nefes aldım. Elim, farenin üstüne kapanırken birkaç saniye için hareket edemedim.

"Hadi güzelim," dedi Semih. Bakışlarımı telefonumun ekranına çevirdim. Fazla stresli bir anda olduğumdan babam, Semih'in söylediklerine homurdanmaktan başka bir tepki vermemişti.

"Ya istediğim gibi bir sonuç gelmezse?"

"Bir daha denersin. Ne istediğini bilmenin bile ne kadar önemi var, biliyor musun?"

Annem ve babam, Semih'in söylediklerini onayladılar. "Sonuç ne olursa olsun, emeğini gördük. Tek istediğim emeğinin karşılığını almış olman. Eğer sonuç istediğin gibi gelmezse yine hazırlanırsın."

Annemin gözlerinin içine baktım. Omzumdaki melekler gibi, iki yanıma yerleştiklerinde son kez Semih'e bakmıştım. Gülümseyerek bana cesaret verdi. 'Görüntüle' seçeneğine bastığımda sonucum, ekranda belirdi.

İlk birkaç saniye, heyecandan hiçbir şey göremedim. Netlerim gözümün önündeydi, kaç yanlışım kaç doğrum olduğunu görüyor ancak idrak edemiyordum. Gözlerimi kırpıştırıp göğsümden çıkacakmış gibi atan kalbimin üstüne elimi bastırdım ve bir daha baktım. Bakışlarım, yavaşça sıralamama inerken saniyelik bir şekilde basamak bilgisini unuttum.

Aklım sıfırlanmış gibiydi. Bakıp görememek deyimini an itibariyle yaşıyordum. Sayılar, hiç bu kadar anlamsız gelmemişti. Gözlerimi kırpıştırarak algılamaya çalıştım. Tüm bilgi, bir anda zihnime yüklendiğinde birkaç saniye konuşamamıştım.

"Olmuş!" diyerek yerimden sıçradım. "Vallahi de olmuş! İstediğim sıralamayı da geçmişim!"

Duygulanarak ağlamaya başladığımda direkt babamın kollarının arasına girmiştim. O sırada Semih'in mutluluk içinde çıkan sesi odamı doldurmuştu. "Ama ben sana ne dedim? O sınavın hakkından geleceksin, dedim. Bak işte, benim dediğim gibi oldu."