Runelya, geriye tek kişi kaldığı ailesinin büyük bir yalan üzerine kurulu olduğunu öğrenir.
Dış dünyayla ilişkisini koparan ailesi öldüğünde, onların yaşattığı travmalarla baş ederken öğrendiği gerçekler onu gösterişli ama yalnız bir hayattan mütev...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
19. Bölüm: Yüzleşme
Araz, kız kardeşini evde göremeyince annesine nerede olduğunu sormuştu.
Meriçlerle sahilde olduğunu duyduğunda içine bir sıkıntı düşerken bu sıkıntının sebebini çok iyi biliyordu.
Son zamanlarda burnu hiç iyi kokular almıyordu Akın'ın ile ilgili.
Onu çocukluğundan beri tanıyordu ve ilgisi olmadığı kişilere karşı dünyanın en umursamaz ve soğuk insanı tavrına büründüğünü biliyordu.
Kardeşinin her gittiği yerde onunda olması, bir şey yaşadığında endişeyle peşlerinden gelmesi ve yaralandığında gözlerinde gördüğü o ifade içini sinirle dolduruyordu.
"Ben çıkıyorum anne." deyip cevabını beklemeden evden ayrıldı.
Yol boyunca düşünüp durdu.. Akın bir kere kendine karşılık verse ağzını burnunu kıracaktı. Gerçi o da kırabilirdi ama sinirini atacaktı işte. Ama Akın bir türlü karşılık vermiyordu.
Aklındaki düşüncelere öyle dalmıştı ki ilerdeki topluluğu görünce sahile geldiğini fark etti. Yaklaştıkça yüzlerini seçtiği kişiyle tüm vücudu gerilirken adımları bıçak gibi kesildi.
Yine o adam kardeşinin tam yanında oturuyordu.
Elleri yumruk olurken hızla yürümeye başladı. Yaklaştıkça ortamdaki konuşmalar kulağına dolarken umursamadan yürümeye devam etti.
Taa ki Runelya'nın "Biz bir evden çıktık evet ama ben ev bakıyordum taşınmak için, Akın'da yardımcı oldu. Hem ev sahibi de vardı." dediğini duyana kadar.
Bütün bedeni gerilmişti. Runelya'nın arkasında olduğu yerde kalakaldı. Zorlukla "Ne?" diyebildi sadece.
Doğru mu duymuştu? Kardeşi Akın ile birlikte ev bakmaya mı gitmişti onlara söylemeden?
Runelya ile yüz yüze geldiklerinde dolu gözleriyle bakıp sessiz kalışından anlamıştı.
Kalp kırıcı cümleler dilinin ucuna gelirken arkasına dönüp yüzünü sıvazladı.
Buz gibi bir sesle "Bize ne zaman söyleyecektin taşınacağını? Gideceğin gün mü?" dedi.
Anlayamıyordu. Böyle bir düşüncesi varsa bile kendileriyle paylaşması gerekmez miydi?
