Runelya, geriye tek kişi kaldığı ailesinin büyük bir yalan üzerine kurulu olduğunu öğrenir.
Dış dünyayla ilişkisini koparan ailesi öldüğünde, onların yaşattığı travmalarla baş ederken öğrendiği gerçekler onu gösterişli ama yalnız bir hayattan mütev...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
38. Bölüm: Mutlu Son Mu?
Geçmek bilmeyen bir mutluluğun içine dahil olmuştum ben ailemi bulduktan sonra. Başlarda oldukça zorlanmış, hatta çoğu zaman yapamayacağımı sanmıştım. Hassastım, kırılgandım ve sevgiye muhtaçtım.
Onlardan kaçıp İstanbul'a döndüğüm an bana kıyamayan bakışlarla bakan Çınar abimle karşılaşmıştım. Üstelik yanında bir de annemi getirmişti.
"Bizi davet etmeyecek misin? Alerjimiz var bizim, başka yerde kalamayız." dediğinde o zamanlar sebebini anlamasam da şimdi aklıma geldikçe kahkahalar atıyordum.
Çınar abim benim bu aileye güvenme sebebimdi. Annem ve babamda en başından beri ön yargısız ve hassiyetle yaklaşmış olsa da bende ki anne ve baba kavramının anlamı korkutucuydu.
Ama abim bana bir sarılışıyla, bir saçımı okşayışıyla bağlamıştı kendine. Şimdi de öyleydi. Hepsini çok seviyordum elbette. Ama ona karşı olan sonsuz olan bir güvenim vardı.
Biliyordum ki beni kırmaz incitmezdi. Kötü günleri geride bıraktığımızdan beri diğer abilerim ve Baran'da yapmıyordu elbette ancak Çınar abim farklıydı işte.
Bu yüzden nişanlandığında gizlice ağlamıştım. Hatta gecenin sonrası hiç tahmin etmediğim gibi geçmişti.
Meriç ve Utku'nun özel günlere kastı neydi bilmiyordum. Hep bir yerlerinden bir şekilde alkol çıkartıp ailemizin başını belaya sokuyordu. Bu sefer ki kurbanları bendim. Abimin nişanına kadar hiç bir şekilde duygularımı belli etmesem de onların bilmeden bana içirdiği alkol kanıma karıştığı an bambaşka biri olmuştum.
Önce ortaya çıkıp bir güzel kıvırmıştım. Akın beni götürmek istediğinde "Aaa müstakbel kocam gelmiş." demiştim. Allahtan nişan sona ermiş, biz bize kalmıştık. En son Uraz abim böyle olmayacağını anlayıp beni sırtlamış, ondan da Mirza abim devralmıştı.
Eve geldiğimizde inatla salonda Çınar abimi beklemiş, geldiğinde hıçkırarak ağlamıştım.
Gözüm sadece ona görüyordu o anlarda. Hatırladığım tek söz "Sen benim ilk aşkımsın abi." dediğimdi.
Çınar abim duyduklarıyla donup kalırken gözleri dolmuştu.
"Sen de benim hiç bitmeyecek olan aşkımsın. Canımsın benim." demişti abim.
Biliyordum, öyleydim..
Sadece küçük bir kız kardeş kıskançlığıydı işte. Yoksa Aysun ablayı çok seviyordum. Ertesi sabah annemin söylediğine göre babam biraz üzülmüştü. Mirza abim'de duyduklarıyla kendi odasına çıkmıştı.
