Runelya, geriye tek kişi kaldığı ailesinin büyük bir yalan üzerine kurulu olduğunu öğrenir.
Dış dünyayla ilişkisini koparan ailesi öldüğünde, onların yaşattığı travmalarla baş ederken öğrendiği gerçekler onu gösterişli ama yalnız bir hayattan mütev...
Ay çok özledim sizi! Halen kendime gelemedim, ondan bölümler gecikiyor. Kusura bakmayın :(
Hadi bölüme koşalım!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
29. Bölüm : Kayboluşun Sancısı
AKIN'IN ANLATIMIYLA
Benim sevdiğim kadın yüreğinde taşıyordu yorgunluğunu..
Kimselere göstermemişti acılarını ama ben görüyordum her bana baktığında sevgiye olan muhtaçlığını..
Telefonun diğer ucundan aldığı nefesten bile tanıyordum artık onu. Güzeldi, su gibiydi. Ama onu daha değerli kılan şey yüreğinin güzelliğiydi..
Yüreğindeki yorgunluğu en derinlerimde hissediyordum. Bu yüzden başkasına davrandığım gibi soğuk davranamamıştım zaten.
Bir kere sarıldığımızda yorgunluğunu aldığımı söylemişti. O sırada onun bütün üzüntülerini kendime almayı dilediğimden ise habersizdi.
Ne kadar gülümsese de mahalleye ilk geldiği zamanlar gözlerine ulaşmıyordu o güzel gülümsemesi.
Güzel bakışlarına öyle şefkatli, öyle sabırlı ve öyle hisli yaklaşmamın sebebi buydu.
Her gün görmek istediğim o güzel yüzünü kaç gündür görmüyordum?
Denizyıldızımı çok özlemiştim..
Belki başkalarına kısa, ama bana özleminden bir asır gibi gelen vakittir yoktu. Kaçıyordu benden. Yine benim için benden kaçıyordu.
Şimdi ise duyduklarımla deli gibi koşuyordum. Bağlamayı bitirmediğim kravatım boynumdan yere düşerken ben hiç durmadan koşuyordum.
Yanından hızla geçtiğim bir kaç genç bana seslenirken şaşkınlıkla bana baktıklarına emin olsam da durmadım.
Arkamdan bana sesleniyorlardı, ama şu an kimse umrumda değildi.
Kimseyi umursayacak durumda değildim, ne bok düşünürlerse düşünebilirlerdi. Çünkü benim nefesim olan kadın ortadan kaybolarak beni soluksuz bırakmıştı.
Sabah işe gitmek için hazırlandığımda Çınar beni aramış, Runelya'nın kaybolduğunu söylemişti.
Sikeyim!
Öylece nasıl ortadan kaybolabilirdi aklım almıyordu.
Tam 17 gündür görmüyordum o güzel yüzünü. Ona olan özlemim burnumun direğini sızlatacak hale gelmişti ve ben ona doyamadan ortadan kaybolmuştu.
Endişeden kafayı yemek üzereydim. Bir umut, bir yerlerden çıkıp evde olmasını diledim. Belki evlerine gittiğimde o güzel mavi gözlerini kaldırıp, aşık olduğum bakışlarıyla bakardı yine bana.
