Runelya, geriye tek kişi kaldığı ailesinin büyük bir yalan üzerine kurulu olduğunu öğrenir.
Dış dünyayla ilişkisini koparan ailesi öldüğünde, onların yaşattığı travmalarla baş ederken öğrendiği gerçekler onu gösterişli ama yalnız bir hayattan mütev...
Finale iki bölüm kaldı farkında mısınız? Bir durgunluk var üzerimde sırf bu yüzden 🥺 Ama yeni kurgum için de heyecanlıyım, duygularım karışık dksksksk
İyi okumalar ♥️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
37. Bölüm: Aradan Geçen Zaman
Nişanlandığımız süreçten bu yana çok şey yaşamıştık. Tam bir yıl üç ay geçmişti sevdiğim adamla bizi birbirimize bağlayan o yüzüklerin takıldığı günden bu yana.
Geçtiğimiz aylarda kendime seveceğim bir iş aramıştım ancak bir türlü bulamıyordum. O ailenin parasını kendime kullanmak son istediğim şey bile değildi. Ancak bu parayı yararlı şeylerde kullanmaya karar vermiştim.
Mezun olduğum bölümümü sevsem de bir şirkete bağlı kalıp çalışmak istemiyordum. Yapacağım iş hem sevdiklerimle rahatça vakit geçirebileceğim, hem de beni mutlu eden bir iş olmalıydı.
Kendime bir meslek bulamadığım için moralim bozukça etrafta dolaşırken babamın teklifiyle pasta yapmayı denemiştim.
Uraz abim ve babam bu konuda bana destekçi olurken öyle eğleniyordum ki vaktin nasıl geçtiğini anlamıyordum.
Boş günlerimde fırına gidip pasta yapıyordum ve bu beni çok mutlu ediyor, kafamın dağılmasını sağlıyordu.
Mirza abim mesleğinde daha da başarılı olmuş, hatta bazen şehir dışına özel görevlere gidip haftalarca gelmiyordu.
Bu durum beni üzüp endişelendirse de istediği bu olduğu için bir şey diyemiyordum.
Araz abim çalıştığı şirketten ayrılmıştı ve kendi şirketini kurmayı planlıyordu. Caddede dört katlı bir dükkanı satın almak istiyordu ve maddi durumunu ayarlamaya çalışıyordu.
Çınar abim, benim yakışıklı prensim Aysun abla ile sözlenmişti. Evet artık abla diyordum çünkü benim için gerçekten bir abla gibiydi.
Uraz abim Merve mahalleden gittikten sonra belli etmese de bir süre boşluğa düşmüş gibiydi. Aslında ona karşı duygularını tamamen bitirdiğini söylüyordu ancak çocukluğundan beri sevdiğin insandan vazgeçmek zor olmalıydı.
Neyse ki şimdi iyiydi. Hatta konuştuğu bir kız bile vardı. Utku onu her gördüğünde "Erkolar kapatılsın." diyordu.
Uraz abim mahallemize yeni taşınan İrem ile konuşuyordu. Kız oldukça tatlı birisiydi ve gözlerinden Uraz abimi ne kadar sevdiği belli oluyordu. Ancak abimden emin değildim. Umarım kızı üzmezdi..
Baran ise üniversite sınavına bir yıl daha hazırlanmak istemişti. Bu yüzden zamanının çoğunu evde ders çalışarak geçiriyordu.
Babam ve annem halen aynıydı. Geçirdiğimiz süreç boyunca çok şey yaşamıştık ama hiç ayrılmamıştık.
