Chapter 33

5.9K 150 16
                                    


“Hindi dito ang daan pauwi sa bahay ko." Sabi ko at sumilip pa sa bintana ng kotse.

We are going home now. Si Diane naman ay umuwi narin gamit ang sarili niyang sasakyan..

Naglalakad o nagco-commute lang ako pauwi dahil matapos yung aksidenteng nangyari noon. Kahit wala akong maalala ay parang natatakot na akong mag-drive ng sasakyan.

Liam insisted on taking me home but I was surprised because this was not the way home.

“I will take you home to my house," sagot niya at hindi manlang bumaling sa akin..

“Huh? Bakit doon?" Gulat na tanong ko.

“You will come to my house where you used to live before." He said seriously while driving.

My brows furrowed. “Bakit doon? Mayroon akong sariling bahay." He has no right to decide for me. May sarili akong uuwian. “Ibaba mo na ako, maglalakad nalang ako." Kahit umaandar ang kotse ay sinubukan kong buksan ang pintuan nito.

I heard his sigh. “Hiara... Please. You said you want to remember? Tinutulungan lang kita."

“Bakit matutulungan mo ba ako kapag dinala mo ako sa bahay mo?" Agad na tanong ko. “I don't even know you. Paano kung nagsisinungaling ka lang? Bakit kasi hindi mo nalang sabihin ang totoong nangyari sa akin? Why do you have to take me to your house?"

He stopped the car on the side of the road. Before he looked at me seriously. “Hiara, sabi ng doctor makakasama sa iyo kung bibiglain ka. I must take it slow telling you everything."

“But I really want to remember!" Dahil siguro sa imosyong nararamdaman ko kaya napagtaasan ko na siya ng boses. “Why can't you understand me?"

“Hiara, that's why I'll take you to my house to help you."

“Bakit nga? Bakit doon? Ano bang mayroon sa bahay mo?"

“Stop shouting, please." Nagsusumamo ang mukha niya. “Don't shout.. We can talk calmly, you don't need to yell."

Napahilamos ako sa sariling mukha ko at ilang beses na huminga nang malalim.. “Bakit ba kasi kailangan ko pang pumunta sa bahay mo bago mo sabihin sa akin ang lahat."

“Because you have many memories in my house.." Tinitigan niya ako sa mata. “You used to live there in my house."

“Bakit?" I asked weakly. “I do not even know you," ulit ko sa sinabi ko kanina.

I saw the pain on his face because of what I said. “Kilala mo ako, Hiara, sadyang hindi mo lang talaga ako maalala." Tears began to form in his eyes. “Sana talaga ay hindi nalang kita minadaling bumalik sa akin noon."

I just looked at him while he was crying. Hindi ko alam kung bakit ba siya umiiyak. Parang mas nasasaktan pa siya kaysa sa akin.

Kusang gumalaw ang mga kamay ko at hinila siya palapit sa akin para mayakap siya. There is a point in me that I don't want to see him cry.

“I’m sorry, Hiara." He whispered.

“W-why a-are you crying?" I asked and caressed his back.

“Because I feel that it is my fault that you had an accident. Dahil sa akin kaya ka nagmaneho kahit umuulan."

“Huh?"

“I will tell you everything, but I will take it slowly." Tumingin siya sa akin tinitigan ang mukha ko. “Basta pumayag ka na sumama sa bahay ko."

I nodded. “S-sige... P-ero paano kung hindi na talaga bumalik ang alaala ko?"

He shook his head.. “It will come back, I will help you. Hindi ako papayag na hindi mo ako maalala."

Behind his dark Aura [ Unedited ]Where stories live. Discover now