Özel bölüme özel şarkımız :
Bana bir masal anlat baba- Yeni Türkü
***********
Geçmişin izleri yaralar ruhun derinlerini. Kan toplamış ellerini umursamaz kimse. Açar yaranı, kanattıkça kanatır.
Babam evimizin büyük salonunda oturmuş mavileri yerde bir şekilde oturuyordu. Aklından me geçtiği hakkında en ufak bir fikrim yoktu. Nasıl olabilirdi ki ben daha altı yaşındaydım.
Kapının girişinde elimde tavşanımla beraber duruyordum. Babam her zaman olduğu gibi bana değil bir başka yere bakmaktan çekinmiyordu. Altı yıldır bir kez bile gözlerimin içine bakmamıştı. Bazen beni sevmediğini düşündüğümde abim hemen itiraz ederdi. 'Hayır babamız seni seviyor sadece biraz yoğun.' diyordu.
Altı yıldır sırf işleri çok olduğu için mi yüzüme bakmıyordu ?
"Baba." dedim küçük adımlarımla salona girerken. Dönüp bakmadı.
"Baba girebilir miyim ?" dedim. Yine bakmadı.
İlk adımımı attığım anda kulaklarımı dolduran bağırışıyla neye uğradığımı şaşırmıştım.
"Sana benim olduğum yerlerde bulunmayacaksın demedim mi ?" diye kükredi. Ne yapmıştım ki ?
Gözyaşlarım benden habersiz yanaklarımı doldurduğunda ağlamak istemesemde ağlıyordum. Yeşillerimi yerden babamın mavi gözlerine kaldırdığımda ilk kez göz göze gelmiştik. Ağlamama eşlik eden buruk bir gülümseme döküldü dudaklarımdan.
Babam ilk kez yüzüme bakıyordu.
Oturduğu koltuktan kalktığında sert adımlarının hedefinden küçük bedenim vardı. Bir adım, iki adım, üç adım...
Tam önümde durduğunda yüzümü kaldırıp ona baktım. "Baba." dedim güçsüz sesimle. "Neden bağırıyorsun ? Kötü bir şey yapmadım ki ben."
Mavi gözlerini başka bir yere çevirdiğinde orada baktığı kişinin abim olduğunu biliyordum. Yaklaşan adım sesleriyle tam arkamda durduğunda eli küçük omzumu buldu. Beni kendine çevirip önümde diz çöktüğünde babamdan aldığı mavileriyle yüzümü inceliyordu.
Babamın bana zarar vereceğini mi düşünmüştü ? İyi de babalar kızlarına kötülük yapmazdı ki ?
Öyle sanmıştım.
Ellerimi eline hapsettiğinde diğer eliyle hala akan yaşlarımı sildi. Yanağıma küçük bir öpücük bıraktığında beni kucağına aldı. Ellerim direkt olarak omuzlarına tutunurken başımı boynuna gömdüm.
Sert soluklarını duyuyordum. Boynunun sıcaklığından, hissettiğim kabaran damardan sinirlendiğini ilk kez fark ediyordum.
Ağlayışlarım devam ederken bir elini açık olan saçlarıma koymuştu. Öne doğru bir adım attığını hissettim. Ardından konuştu.
"Yapacaksan bugün yap. Baba olamadın daha fazla zorlama." dedi abim.
Ne demekti ? Baba olamamak nasıl bir şeydi ki?
O olamadı değil olmadı. Olmamayı seçti aptal olma !
Babamın gerileyen adım seslerini duydum. Gerçekten gitmiş miydi ?
Başımı kaldırıp abimin gözlerine baktım. "Gitmek ne demek abi ? Annemin olduğu gibi mi ?" dediğimde anladığım şeyle gözlerim kocaman oldu. "Yoksa babam da mı gidecek abi ? Gitmesin. O da bırakıp gitmesin."
