"JOKER"(جوکر)

_Don't lie to me_(11)

کلمه هایی که توی اوج شهوت و تحریک شدگی شنید انگاری مثل سطل آب یخی روی سرش آوار شدن.

واقعیتی که توی صورتش کوبیده شد مثل سیلی محکمی دردش رو حس کرد و به سرعت پاهاش رو از دور کمر پسر بزرگتر باز کرد و ازش فاصله گرفت:

- چیشد؟ تو که چند دقیقه پیش محتاج لمس شدن بودی!

با طعنه‌ای که بهش زده شد از جانب پسر بی رحم رو به روش که با پوزخند تمسخر آمیزی نگاهش میکرد، سرش رو پایین انداخت.

نمیتونست خودش رو کنترل کنه و مثل همیشه باز تحقیر اطرافیانش بابت رفتاری که دست خودش نبود، توی گوش هاش زنگ میزد:

- چیه؟ چرا لال شدی؟ نکنه حق حرف زدن درباره‌ی اتفاقی که افتاده رو نداری؟

تهیونگ عصبی شده دستی توی موهاش کشید و پشت به پسر شروع کرد به قدم زدن.
مسافت مشخصی رو در نظر گرفته بود و جلو چشم های پسری که با سر پایین انداخته شده به زمین یخ زده رو به روش نگاه میکرد.

عصبی تر از هر لحظه راه میرفت و چاقوی جیبیش رو توی دستش میچرخوند، طبق عادت همیشگیش.
امشب هر جور شده باید از زیر زبون اون پسر بیرون میکشید که جریان این اتفاق چی بوده؟!

یا حتی یه موضوع مهمتر...

چرا با وجود این روحیه ضعیف و جسم مریض باید بیاد توی همچین گروهی که شرط اولش بی رحم بودن و قوای جسمانی قویه!

لالقل از لحاظ قانونی که برای همه وقف میکرد، میبایست این دو مورد رو داشته باشه!
اون پسر زیادی ضد نقیض بود!

یا تهیونگ از همه چی بی خبر؟!
نفس عمیقی کشید و به پسر کوچیکتر که داشت به ماه پشت سرش نگاه میکرد چشم دوخت:

- گردنبندی که گمش کردی پیش منه!

جونگکوک با شنیدن صدای پسر و اطلاع از اینکه اون یادگاری مهم رو گم نکرده از ته دل خوشحال شده به سمتش برگشت.

بدون اینکه حتی بفهمه یک دستی خورده با دونستن اینکه گردنبدش رو می‌تونه داشته باشه، تند تند لب زد:

- خیلی دنبالش گشتم، نمی‌دونستم کجا افتاده واقعا خوشـ...

- باز خوبه انکار نمیکنی که لارا رو نمیشناسی!

با پریدن وسط جمله های ذوق زده پسر زمزمه کرد.
همیشه کیم تهیونگ کسی بود که با خشونت کارش رو جلو میبرد.

اما این دفعه رو چی؟!

جونگکوک اما درمونده از واقعیتی که نمی‌دونست چجوری پسر بزرگتر متوجه اش شده نفس کلافه ای کشید.

هیچ جوره انگاری نمیتونست از این موضوع حواسش روپرت کنه!
تهیونگ اما میخواست این دفعه برای یکبار هم که شده با ملایمت با پسر برخورد کنه.