I'm a mess

Hoofdstuk 39

Jill

Ik bleef nog een kwartier in stilte zitten, inmiddels was het al donker en de sterren schitterden aan de hemel. Ik dacht aan de mensen die hier ook in het ziekenhuis lagen. Om wat voor redenen zouden zij hier liggen? De kamer waar Cameron in lag was schoon en strak. Het was wit, en alles was gewoon .. perfect. Het was een perfect ingerichte ziekenhuis kamer, er lag niets overbodigs in. Mijn gedachten werden onderbroken door Cameron. ,,En, hoe gaat het met David?" vroeg hij kil. Mijn hoofd schoot omhoog, David. Shit! Ik was hem helemaal vergeten, heeft hij mij berichtjes gestuurd? Gebeld? Ik wist het niet, ik had lang niet op mijn mobiel gekeken. Het lag vast ergens tussen mijn spullen, dat werd een lange zoektocht. ,,Goed, denk ik." Ik haalde mijn schouders op. Ik hoopte dat het goed ging, straks was hij misschien nog boos omdat ik hem negeerde. ,,Wat kom je hier eigenlijk doen?" vroeg hij. ,,Ik weet het niet," zuchtte ik. Ik wist het echt niet, waarom kwam ik? ,,Wil je me slechter laten voelen?" vroeg hij. Ik keek hem niet-begrijpend aan. ,,Wat bedoel je daarmee?" vroeg ik. Hij rolde met zijn ogen. ,,Dat weet je."
Ik schudde met mijn hoofd, nee dat wist ik niet. Het was allemaal vaag. ,,Wees een keer duidelijk, en stuur niet alles via Abigail door. Als je wat tegen me wilt zeggen, waarom zeg je het dan niet?"

,,Je weet alles al. Je weet waarom ik hier lig, je hebt het zelf gezegd. Ja, ik lig hier vanwege jou. Hoezo? Omdat ik gek wordt, ik snap niet hoe ik jou kan leuk vinden! Ik word er gewoon gek van. Begrijp je dit?" Hij walgde van zijn woorden, dat zag ik duidelijk aan hem. Ik snapte hem niet, vond hij het erg om iemand leuk te vinden? Om gevoelens te hebbeb? Iedereen had ze, je kon er niks aan doen. Het was gewoon normaal, ook al zou je soms willen dat ze er niet waren. Cameron was ook maar een mens, en een mens heeft een hart. Ookal toon je die soms niet, je hebt het. ,,En jij weet dat ik jou niet leuk vindt."
Hij keek me aan en ergens zag ik de pijn in zijn ogen, maar het deed niets met me. ,,Dat weet ik, en daarom heb ik besloten om weg te gaan."

En dat? Dat deed wel iets met me.

De volgende dag besloot ik Abigail op te zoeken, zij wist hier meer over. Ik wist dat ze nog boos was, maar ik wilde meer informatie. Ik klopte op haar kamerdeur, en al snel werd er opengemaakt. Ze keek me chagrijnig aan. ,,Wat kom jij hier doen?" vroeg ze, duidelijk niet blij met mijn aanwezigheid. ,,Gaat Cameron echt weg?"
Haar gezicht betrok, en ze keek me verdrietig aan. ,,Ja." Was haar korte antwoordt. ,,Hoezo?"

,,Doe niet zo naïef. Om jou natuurlijk. Hij kan je niet zien met David. Dit is allemaal jouw schuld!"

Ze deed de deur met een klap dicht. Dit mocht niet gebeuren, ik wilde niet dat Cameron wegging. Om de een of ander reden wilde ik dat niet. Zou hij al weer uit het ziekenhuis ontslagen zijn? Ik besloot ook om naar hem te gaan.

Gelukkig was hij er, en liet me binnen. Zijn spullen lagen nog op zijn plek. ,,Wat is er?" vroeg hij en ging op een stoel tegenover mij zitten. ,,Je mag niet weg."
Hij keek me verbaasd aan. Ik keek hem afwachtend aan. ,,Nee, het moet. Je snapt het niet! Ik moet opnieuw beginnen, weg van hier. Weg van Abigail, Jace, jou en derest."

,,Ik kan je toch helpen met wat dan ook?"

,,Hoe kan jij me helpen? Jij bent de oorzaak van dit alles."

---

Oké, super kort stukje en hij is héél stom geschreven. Ik beloof dat het beter en langer wordt na mijn stomme toetsen >:(