I'm a mess

Hoofdstuk 17

Jill pov

Een uur later ligt Cameron nog steeds op Abigail's bed. Ik pak een stoel en ga voor hem zitten, hij fronst. ''Wie waren die jongens?'' vraag ik. Zijn kaken staan op elkaar geklemd. ''Dat zijn niet jouw zaken, Jill.'' perst hij uit zijn lippen. Ik rol met mijn ogen. Ik was er bij betrokken, dan mag ik toch wel weten wie zij zijn? Ik heb er net zoveel recht op. ''Cameron, vertel het me nou gewoon! Abigail is door jou weg, en god mag weten waar ze is!'' schreeuw ik en sta van mijn stoel op. Ik loop richting de tv en zet hem uit. Hij kijkt me beledigd aan. ''Abigail is waar ze is.'' 

''Doe even normaal.'' Hij fronst. ''Abigail is gewoon waar ze is. Wat boeit het jou eigenlijk? Dat je die jongens zogenaamd heb weggejaagd betekend niet dat je gelijk alles hoeft te weten.''

Ik slik. ''Oké, dus als ze dood gaat, moet ik me er niet mee bemoeien. En waarschijnlijk zal het jou niet eens schelen wat er met haar gebeurd.'' Ik bal me vuisten.

''Jawel, ik hou van haar!'' 

''Ga dan naar haar op zoek!''

''Nee.'' zegt hij wat kalmer. Mijn mond valt open. ''Wát?''

''Je hoorde me, ik zei nee. Ik ken haar ze zal zo wel thuis komen.''

''Als haar iets overkomt dan beschuldig ik jou hier van en an...-'' Ik word afgekapt door een deur die open gaat. Abigail. Cameron grijnst, en geef me een ik-had-toch-gelijk blik. Ik rol met mijn ogen. Abigail's ogen scannen de kamer, en gaan van mij naar Cameron, en van Cameron naar mij. Haar ogen staan triestig. ''Abigail waar was je!'' roep ik overstuur. Ze negeerd mijn vraag en loopt op Cameron af. ''Waar the fuck denk je dat je mee bezig was? Je weet hoe Dylan is. Hij houdt het simpel.''

Ik kom er bij staan en kijk hem boos aan. ''Dus hij heet Dylan? Dan ga ik even wat met die Dylan bespreken.'' Hij kijkt me woedend aan. ''Jill doe een keer normaal! Je bent een zielig klein meisje, wat in de bibliotheek hoort, en eigenlijk nu al moet slapen. Je moet niet doen alsof je alles kunt regelen, want dan kun je niet. Je weet de situatie helemaal niet, dus houdt je er buiten. Dit zijn Abigail's en míjn fucking zaken, onze zaken, niet jouw zaken.'' sist hij. Mijn ogen worden groot, en voordat ik het weet raakt mijn hand zijn wang. Ik keer me om, sla de deur met een klap achter me dicht, en loop richting mijn eigen kamer. Wie denkt die Cameron wel niet wie hij is? Ik had hem toch geholpen, hoe ondankbaar kun je zijn? 

Na één uur lig ik nog steeds wakker, mijn deur gaat open en ik kijk opzij. Het is Cameron. Is hij er nog steeds, en waarom komt hij naar mij toe? Ik doe snel mijn ogen dicht, en doe alsof ik slaap. Hij sluit de deur achter zich, en na een aantal seconde zakt het bed wat in. ''Ik weet dat je wakker bent.'' fluistert hij. Ik verroer me nog steeds niet. ''Als je nu geen antwoordt geeft dan spring ik bovenop je.'' dreigt hij. 

''3..''

''2..''

''1..''

''Goed!'' roep ik en ga overeind zitten. Ik kijk hem chagrijnig aan. ''Het is drie uur 's nachts, wat doe je hier?'' 

''Ik ...'' zegt hij en stopt. Ik kijk hem afwachtend aan. ''Ja wat?''

''Ik wilde alleen maar zeggen dat je je er niet mee moet bemoeien. Je wilt niet weten wat er allemaal speelt.'' zucht hij.

''Je kon het me ook gewoon vertellen.'' Hij haalt zijn schouders op. ''Het kon.''

''Wie is nou dat zogenaamde vriendinnetje van je?''

''Kiara?''

''Euh, ik denk het.''

''Ja zij .. ik mag haar niet.'' lacht hij. Ik kijk hem vreemd aan. ''Waarom doe je dan alsof je haar vriendje bent? En dat je me leven bijna verpestte.''

Hij kijkt me doordringend aan. ''Ik zou nooit het leven van een meisje zoals jij verpesten. Je bent te schattig. Daarom vertel ik ook niks over mijn zaken.''

''Je hebt anders wel het leven van Katy verpest!'' floept er uit mijn mond. Zijn ogen worden groot, en zo ook die mijne, ik sla snel een hand voor mijn mond. Zijn blik verhard. ''Hoe weet je dat.'' sist hij. ''A-abigail.'' piep ik.

Hij staat boos op, en loopt richting de deur. In paniek ren ik achter hem aan, en ga voor hem staan. ''Doe normaal, ik drong haar er op aan.''

''En ze had beloofd er met niemand over te praten.''

''Hoe kun je dat doen, Cameron?''

Zijn blik verzacht. ''Het was niet mijn bedoeling.''

''Je bent echt gek.''

''Je moet gewoon uit mijn buurt blijven, Jill. Ik ben te gevaarlijk voor je.'' zegt hij sarcastisch. Ik rol met mijn ogen. ''Yeah, sure.''

--------------------------------------

Hay, er kunnen fouten voorkomen, dus jaa. ..