I'm a mess

Hoofdstuk 1

Hallo, allemaal. Voordat jullie beginnen met lezen aan dit boek, wilde ik nog wat zeggen. Ik ga geen voorstelling geven van de hoofdpersonen, bijpersonen etc. Dat vond ik overbodig, je leert ze vanzelf wel kennen. Weet je het na een tijdje nog niet, kun je het altijd in de comments zetten. Veel plezier met dit verhaal, hopelijk vinden jullie het leuk (:. Nog iets onbelangrijks, dit verhaal speelt zich af in Amerika.

WAARSCHUWING: Kopieer niks, ik heb het zelf verzonnen, en heb er zelf moeite aan besteed. Kun je zelf geen verhaal schrijven, dan kun je het beter laten bij een verhaal lezen.

=======================================================

Jill pov

Nog gapend sleur ik mijn twee koffers achter me aan. 'Jill Morinson, hoevaak heb ik wel niet gezegd dat je je koffers goed moet inpakken.' zegt mijn moeder boos, met haar handen in haar zij. Ik kijk haar vragend aan, en volg haar blik naar een van mijn koffers. Ik zie een onderbroek, en het bandje van mijn blauwe bh uitsteken. Mijn mond vormt een 'o', en snel  kijk ik beschamend weg. 'Ik ga nou niet heel mijn koffer open maken.' mompel ik. Ik heb daar héél lang over gedaan, en ik kreeg het maar niet dicht. Geen denken aan, om mijn koffer te openen en weer dicht te krijgen. Mijn moeder zucht. 'De volgende keer netjes' Ik grinnik mentaal, alsof ik ooit naar haar zou luisteren. Ze weet erg goed dat ik het toch niet ga doen, daar is ze te druk voor, en te vergeetachtig. Maar dat ter zijden. Ik sleur mijn twee koffers mee naar buiten en prop ze in de auto. Mijn koffers passen er makkelijk in, maar ik maak van makkelijke dingen, iets moeilijks. Eindelijk ben ik weg, weg van hier. Niemand weet hoe blij ik was toen ik naar College mocht. Ik ben dan nog maar 15, maar College kan ik wel aan. Ik bedoel, ik ben heus niet de enigste die 15 is? Neem een voorbeeld aan Hailey, mijn beste vriendin, zij is ook hoogbegaafd én ook 15. Mijn moeder stapt in, en rijdt weg. 'Waar is pap, eigenlijk?' vraag ik om de stilte te verbreken. 'Je vader is in het buitenland, en dat weet je.'

Na meer dan twee uur te hebben gereden - omdat het heel ver ligt, vanuit mijn woonplaats - zijn we er toch eindelijk. Ik heb al een berichtje gekregen van Hailey, ze is twee uur geleden vertrokken, waarschijnlijk komt ze dan ook veel later aan. Maar dat is niet erg, want we hebben toch geen les. Het enigste wat we vandaag kunnen doen is onze koffers uitpakken, en de school even verkennen. En oh ja, vanavond is er ook een welkoms-feest. Dat wordt ge-wel-dig. Proef de sarcasme. Ik en feestjes, nee geen goed combinatie. Ik ben eigenlijk nog nooit naar een echt tiener-feest, of discotheek gegaan. Ik ben ook nooit uitgenodigd voor feestjes, omdat mensen me niet mochten. Behalve Hailey dan, ze smeekte me om mee te gaan naar de Discotheek. Maar mijn antwoord bleef altijd nee. Ik hoop dat ik hier wel meer vrienden maak, ik ben daar wel aan toe. Gewoon een nieuwe start, zonder blunders. 'Nou hier is het dan, je leven gaat beginnen. Ik hoop, dat als je klaar bent met College, een verstandige jonge dame wordt en dat je - ..' 'Ja mam, ik weet het.' zucht ik. Dit verhaal heb ik al duizenden keren gehoord. Mijn moeder zucht, alweer. 'Ik wil gewoon dat je het goed doet, ga niet met de verkeerde mensen om, en denk eraan, een feestje kan maar niet altijd.' 'Mam, ben ik ooit naar een feestje geweest, behalve familiefeesten of van jullie werk.' zeg ik, wachtend op antwoord'. 'Nee.' zegt ze. Ik knik. 'Nou, doei.' zeg ik ongemakkelijk, en wiebel op mijn benen. Ze geeft me een knuffel. 'Doei, veel succes.' Ik loop weg. 'Oh en vergeet niet om af en toe te bellen.' hoor ik haar nog schreeuwen. Ik kijk niet om maar zwaai, zover je het nog zwaaien noemt, richting haar. Hoop ik, dan. Ik wou dat Hailey er al was. Ik loop de ingang in. Zoals ik al had verwacht is het er behoorlijk druk, ik zie overal eerstejaars druk heen en weer lopen. En ik moet hier nog zes jaar blijven, wauw. Ik loop naar de receptie, en sluit me aan achter de rij.

Inmiddels is het al een halfuur later, met roosters en papieren loop ik zoekend naar mijn kamer. Ik zit nu in een ander gebouw, een soort van studentenhuis, van College zelf. Het blijkt dus dat je een kamer met iemand deelt, geslacht is niet bekend. Waarschijnlijk, en dat hoop ik, van hetzelfde geslacht. Ik tik op mijn papier, kamer 413c. Ik druk de lift in, op verdieping 4. Na wat stilgestaan te hebben, met een bekakt achtergrond liedje, gaan de deuren open. Ik loop de deuren langs en mijn ogen vallen op kamer 413c. Ik pak de deurklink, en duw hem naar beneden. Als ik de deur open doe, zie ik een meisje en een jongen, die nogal een intiem moment hebben. Ik kuch even ongemakkelijk. Ik wil het moment niet verpesten - echt niet - maar je snapt het wel, toch? Ze laten elkaar los, en kijken mij aan. 'Ehm, ik ben Jill Morinson.' zeg ik dan maar, want het is nogal ongemakkelijk als twee ogen op je branden. De jongen pakt zijn spullen en loopt langs me heen, de kamer uit. Het meisje kijkt hem nog even na. 'Abigail Johnson.' zegt ze en geeft mij een hand, maar voor dat ze mij een hand geeft trekt ze haar shirt recht. 'Zo dus jij bent mijn nieuwe kamergenoot? Komt er misschien wat leven hier.' grinnikt ze. Ik lach zenuwachtig. 'Ben jij eerste jaars?' vraag ik voorzichtig. Ze lacht, alsof ik zojuist wat stoms heb gevraagd. 'Ik ben tweedejaars, schat.' Ze gaat naar haar bed, en springt er met een sierlijke boog op. 'Oké.' zeg ik en trek mijn koffers achter me aan. 'Ga jij vanavond naar het feest?' vraagt ze. Ik haal mijn schouders op. 'Dat welkoms-feest bedoel je?' 'Ja welkoms-feest, whatever, iedereen komt. Eerste jaars tot de laatste jaars. En met iedereen, bedoel ik natuurlijk de levende mensen, die genieten van het leven. Niet de brave of nerdjes.' en ze trekt haar wenkbrauw op. 'Ik denk dat ik wel ga.' zeg ik.

=================

Yay, eerste stukje! Vote & Comment?