I'm a mess

Hoofdstuk 26

Jill pov

"Rot op, Cameron!" schreeuwde ik. "Wát zei je?" Hij zette een stap dichterbij. Ik grinnikte, als of hij me niet had gehoord. "Rot op, klootzak." siste ik. Hij grijnsde, en schudde met zijn hoofd. "Dat was een domme zet." Ik rolde met mijn ogen. Zijn handen gingen naar zijn achterzak, en binnen één seconde had hij een pistool in zijn hand vast, op mij gericht. "Vind je het nu nog steeds slim om mij uitteschelden?" Hij trok één wenkbrauw op, en wachtte op mijn antwoord af. Mijn ogen werden groot. "Jij! Jij hebt Abigail vermoord." siste ik. Een  zwakke glimlach kwam op zijn lippen terecht. "Bravo, goed geraden." zei hij sarcastisch. Ik kon het niet geloven, en ik kon niet beschrijven wat er door me heen ging. "Weetje.." begon hij en ging even met zijn hand langs het pistool. "Mensen irriteren me vaak, té vaak. Die mensen moeten zo snel mogelijk afgemaakt worden. Jij stond op nummer 2, op mijn lijstje. Voel je je niet vereerd?" Ik keek hem vol walging aan. "Je bent ziek, echt ziek. Daarvoor hoef je mensen niet gelijk af te maken."

"Dit is wat ik doe. Trouwens, wil je weten wie op nummer 3 staat?" Ik schudde snel mijn hoofd. Ik hoefde niet te weten welke mensen hij zou afmaken. "Jammer, het is David." Ik voelde een pijnscheut door mijn hart. "Ik dacht dat je anders was." zei ik. Hij fronste zijn wenkbrauwen. "Hoe anders?"

"Ik .. Ik dacht, nee laat maar. Blijkbaar kende ik je niet."

Ik zag verwarring in zijn ogen, maar daarna lichtte ze weer op van pret. Een klein lachje vulde de ruimte. "Je bent zo naïef."

"Ik wil je laten lijden. Zal ik eerst bij je been beginnen?" Mijn ademhaling werd zwaarder. Hij kon me elk moment dood schieten. Mijn leven kon elk moment voorbij gaan. Maar het ergste vond ik, dat vooral mijn ouders hier aan gingen lijden. "Doe normaal. Je weet niet wat je doet!" riep ik. "Vind je dit eng?" Ik knikte, wie zou dit niet eng vinden? "Ik kan je natuurlijk ook in één keer afmaken of ..." Hij werd abrupt gestopt. "Of je laat dat wapen vallen." hoorde ik een stem zeggen. We keken allebei opzij. Het was David. Een glimlach kwam op mijn gezicht te staan. "Of anders?" David trok een wapen van achter zich vandaan. "Of anders ben je er geweest." Cameron begon te lachen, en het leek alsof hij niet meer kon stoppen. Maar na een tijd stopte hij toch. "Ik maak haar af." zei hij.

"Je gaat eraan." zei David.

Een glimlach kwam op Cameron's lippen terecht, en hij richtte zich op mij. "Je waagt het niet om haar pijn te doen." schreeuwde David. "Te laat." Ik hoorde een klik, en daarna een schot. Een brandend gevoel zwelde op in mijn buik. "Fuck." kreunde ik. Het begon licht te worden in mijn hoofd, en mijn handen grepen naar mijn buik. Toen ik erna keek zag ik bloed. Ik keek weer op, en mijn zicht werd waziger. Ik hoorde een schot, en het laatste wat ik zag was Cameron die op de grond zakte. Voordat het ook zwart werd voor mijn ogen.

---

Vote & Comment :)