I'm a mess

Hoofdstuk 8

Jill pov

Op dit moment zit ik in de bibliotheek, het is er vrij rustig. Aangezien er bijna niemand, behalve studenten die aan hun toekomst denken, komen. Ik vind het wel fijn zo. Ben ik heel even weg van Abigail's gezeik, Hailey's enthousiaste gedrag, en niet te vergeten Cameron en zijn vriendin. Mijn rust vind ik vooral hier, hoe kunnen mensen elke dag naar een feest gaan? Daar wordt je toch panisch van? Ik bedoel, ooit is het in je hoofd een warboel. Je kunt je niet zo goed meer concentreren, maar ach wie ben ik om ze tegen te houden. Juist ja, iemand, maar niemand voor hun. ''Zit je lekker te lezen, studiebol.'' fluistert een stem achter me. Mijn lichaam spant zich aan, en langzaam draai ik me om. ''Cameron.'' grom ik. ''Niet blij om mij te zien? Ik had wel een ander reactie verwacht hoor.'' glimlacht hij. Ik rol met mijn ogen. ''Waarom stalk je me?!'' schreeuw-fluister ik. ''Oh nee, nee. Ik stalk je niet, ik noem het eerder toeval.'' Ik frons mijn wenkbrauwen, yeah sure. Toevallig kom ik hem overal tegen. ''Of misschien ben jij wel diegene die me stalkt.'' zegt hij en grijnst. Ik heb de neiging om die grijns van zijn gezicht af te slaan, maar houd me in. ''Nee, Cameron. Ik ben niet geobsserdeerd, door jou. Dus als je me nu wilt excuseren, ik ga weg.'' zeg ik kalm en sta op. Ik raap al mijn boeken bij elkaar, en stop ze in mijn tas. ''Waarom vind je mijn aanwezigheid niet prettig?'' mompelt hij. ''Omdat, Cameron, ik problemen krijg met je vriendin. En dat terzijde, ik ga niet om met types zoals jij. '' maak ik hem duidelijk. ''Best.'' ''Best.'' sneer ik en loop weg. Ik kan hem echt niet uitstaan, hij komt zomaar opeens tevoorschijn, en doet alsof er niets is. Er is ook niet zoveel, nou ja eigenlijk wel. Behalve dat zijn vriendin mij voor bijna iedereen belachelijk heeft gezet, bijna iedereen me door haar haat, dat hij tegen haar zegt dat ik hem heb gezoend, gaat het voorderest prima. Oh en niet te vergeten dat door hém, zijn vriendin mijn leven tot een hell wilt brengen.

''Je spaghetti is om niet door te slikken.'' zegt Abigail, ondankbaar kind. ''Ik vind hem anders prima.'' verdedig ik mezelf. '''Ja ja vast, wanneer heb je het gemaakt?'' ''Gister.'' haar ogen worden groot en ze duwt haar bord naar voren. ''Dat verklaart het! Ik háát eten, wat al één dag of meer in de koelkast heeft gestaan.'' roept ze. Bij deze weten we dat ook weer. ''Nou ik ga naar een vriend, misschien dat hij normaal eten heeft.'' zegt ze en staat op. ''Je bent wel vaak weg.'' merk ik op. ''Ja? Dus. Het is niet alsof jij nooit weg bent!'' snauwt ze en boos loopt ze de kamer uit. Oké, dus Abigail wordt chagrijnig als ze geen lekker eten heeft. Goed om dat te onthouden voor de volgende keer. Net dat ik een hap wil nemen, wordt de deur open gemaakt. Geïrriteerd kijk ik voor me uit, kan niemand me normaal laten eten? ''Ha, ik dacht al dat er wel spaghetti stond.'' zegt, Cameron. ''W-wat? H-hoe .... jij ... ? Hoe kom je de kamer binnen?'' ''Je deur stond open.'' Ik vervloek Abigail. ''Dus? Ik zei toch dat ik niets met je te maken wilde hebben? Of was dat niet duidelijk!'' schreeuw ik en gooi mijn vork op tafel. Zijn ogen worden eventjes groot. ''Wow, rustig chick.''  ''Noem me geen chick! Verdwijn gewoon.'' snauw ik. Ik sta op en wijs dreigend naar de deur. ''Wat als ik het niet doe?'' zegt hij dreigend en zet een stap dichterbij. ''D-dan, dan weet ik het niet. Ga gewoon weg.'' zeg ik iets kalmer. Hij grijnst en zet nog een stap dichterbij, waarna we nu nog minder dan één meter van elkaar zijn verwijdert. Ik zet een aantal stappen achteruit, maar stop, want ik voel de koude muur tegen me aan. Hij komt nog dichterbij, waarschijnlijk vindt hij dit spelletje leuk. ''Ga gewoon.'' zeg ik, en je hoort wat onzekerheid in mijn stem. Hij fronst. ''Oh ja? Ik weet zeker dat jij dit leuk vindt.'' Ik schud met mijn hoofd. Hij pakt een verdwaald plukje voor mijn gezicht en legt hem achter mijn oor. Zijn hand verplaatst zich naar mijn wang, waar hij zachtjes streelt. Zijn hoofd komt steeds dichterbij, en zijn adem voel ik in mijn nek. En het ergste is dat ik me niet kan bewegen, op de een of ander manier vind ik het leuk. Misschien omdat ik dit nooit heb gedaan? Maar dit kan niet, en mag niet. Net dat zijn lippen bijna die van mij raken, geef ik hem een harde klap tegen zijn wang.

-------------

Niks te zeggen, behalve vote & Comment (:

Loveyaa