Wampir&Czarodziej (bxb)

opowieść o wiecznym uczuciu

• • •

Vesos było jedną z największych krain na całym świecie, w której istniały trzy potężne królestwa. Królestwo w centralnej części państwa należało do ludzi. Obejmowali oni zdecydowanie większą powierzchnię Vesos i stali się potęgą za sprawą Lesse Darte III. Pozostałymi dwoma królestwami rządziły wampiry. Tymi ze Wschodu dowodził najstarszy z wampirów - Selene, ale władca Zachodu był nieznany od wieków. Gdy dochodziło niegdyś do obrad i spotkań przywódców Zachód wysyłał grupę doradców podległych królowi.

Dwadzieścia lat temu wybuchła wojna między ludźmi a wampirami ze Wschodu. Od lat napięcie między centralną a wschodnią częścią Vesos narastało i nie było widać końca wzajemnej niechęci. Oba królestwa leżały nieopodal, dzieliły je lasy, lecz przy ładnej pogodzie na dworze z obu wież zamków można było dostrzec sąsiadujące monumentalne fortece. Selene chciał zaadaptować się z ludźmi czując kilkusetletnie zmęczenie ciągłymi potyczkami i intrygami. Lesse Darte III natomiast nie miał w planach przyjaźni z wampirami zwłaszcza słysząc o plotkach mówiących o tym, że Selene porywał ludzkie dzieci.

Król wampirów nigdy się do tego nie przyznał, ponieważ mogłoby to wywołać międzyrasowy skandal, a wtedy mowa o ugodzie pękła by jak bańka mydlana. Zaprzeczał tym plotkom, bo wcale nie porywał dzieci. Przenikając do królestwa ludzi przygarniał sieroty, ratował nieletnich z domów, w których panowała przemoc, a także brał pod opiekę niechciane niemowlęta rodzone przez prostytutki. Ludzkie dzieci żyły w jego królestwie pod dostatkiem. Selene zapewniał im wszystko; począwszy od wyżywienia po edukację, a w zamian oczekiwał jedynie ich krwi, bez której nie posiadałby tak wielkiej siły. Krew człowieka była dla wampirów najlepszym pożywieniem, dostarczała im wielu składników odżywczych i mocy przewyższającej inne rasy.

Selene przemieniał je tylko i wyłącznie za ich zgodą, a gdy dorastali mogli opuścić Wschód kierując się w bardziej spokojne strony jak Północ czy Południe, które prawnie należały do Centralnego królestwa. Na Północy i Południu również istniały królestwa, lecz nie tak wielkie i potężne jak te przynależące do dawnej Trójcy.

Niektóre dzieci, które wyrosły na dzielnych mężczyzn i piękne kobiety zostawały dalej na Wschodzie żyjąc pośród krwiopijców. Do ataków na ludzi dochodziło od czasu do czasu. Zwykle dotyczyło to wampirów, które były zaraz po przemianie i wyczuwały silną woń krwi lub atakowały je osobniki gardzące odmienną rasą. Wypadki śmiertelne się zdarzały, dlatego Selene doradzał młodym mężczyznom i kobietom, aby nie zatrzymywali się tutaj do końca życia wiedząc, że nie mógłby uchronić każdego. Została wobec tego tylko garstka ludzi, którzy... bez wyjątku utracili swe życia podczas ataku króla Lesse i jego armii czarodziejów.

Zdołali pokonać krwiopijców, nie mając świadomości, że zabijali również swój gatunek. Moc czarodziejów była potężna, przygotowana specjalnie do walki z kimś tak wytrzymałym i zdolnym do regeneracji jak wampir, dlatego nawet niebezpośredni atak mocy sprawił, że ciała ludzi żyjących pośród krwiopijców były rozrywane w mniej niż sekundę.

Czarodzieje rozgromili krwiopijców skazując ich na wygnanie. Selene stracił wielu braci, podopiecznych i musiał opuścić swój zamek kryjąc się w lasach. To właśnie wtedy zapragnął zwykłego życia jak nigdy przedtem.

Mijały lata. Selene nadal wysyłał swych podwładnych, aby przynosiły do niego ludzkie dzieci. Byli to najczęściej ci, których sam wychował. Z początku do centralnego Vesos wysyłał właśnie tych młodzieńców, którzy z biegiem lat stali się dorosłymi i założyli własne rodziny. Czuli, że musieli w jakikolwiek sposób odwdzięczyć się Selene za jego dobroć. Nie uważali go za potwora, a za władcę, który miał w swym sercu tylko dobro.