စစ်စတန်အလှလေးကိုလာမတက်မက်ပါနဲ့!!!

chapter 9

တီဗီကနေတဆင့် သူ့နှာခေါင်းထဲကို ဝင်လာတဲ့ နာနတ်သီးဝက်ချိုချဉ်နဲ့ ကြက်အစပ်ကြော်(la zi ji) ဘဲဝမ်းပန်းတနည်းရှူနေလိုက်သည်။

အမှတ်၂‌ကျောင်းကန်တင်းက စားစရာတွေကမဆိုးပေ။အခုချိန်မျာတော့ လူတွေအုံ‌ေနကြပြီး နေရာတစ်ခုလုံကကျောင်းသားတွေပြောနေတဲ့ အသံတွေနဲ့ပြည့်နှက်နေတာဖြစ်၏။

သို့သော်လည်းဘဲ စိတ်လှုပ်ရှားမှတေါအကုန်လူသားတွေဖြစ်နေပြီးတခြားအရာမရှိပေ။

ဂျီတုန်က စိတ်ံစားချက်နယ်မြေထဲက ‌ေအးစက်နေတဲ့ထိုင်ခုံပေါ်မှာထိုင်နေရင်း host တန်းစီနေတာကြည့်နေရင်းကဘဲ ထောင်ထဲရောက်နေသလို့ခံစားလိုက်ရတယ်။

သူက ကန်တင်စာဖိုမှူးရဲ့ သံဇွန်းကြီးဖြစ်လာပြီးနောက် အစားစာတွေကို ခိုးတော့မယ့်ဖြစ်နိုင်ချေကိုတောင်စ ဉ်းစားနေမိသည်။

မဖြစ်ဘူး.. သူhost ကိုုညလယ်စာခိုးစားတဲ့ကောင်းတဲ့အကျင့်လေးကို စည်းရုံးနိုင်မယ့်အခွင့်အရးလေးရှာဦးမှပါ။

ဖေချင်းယွမ်က ပန်းကန်ကိုယူလိုက်ပြီး လွတ်နေတဲ့နေရာမှာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ သူထိုင်လိုက်လိုက်ချင်းမှာဘဲ သူ့နားက ဆူညံသံတွေရုတ်ချည်းတိုးကျသွားခဲ့သည်။

ဖေယန်နဲ့ဖေချင်းယွမ်တို့ရဲ့ ဘဝတွေရဲ့ပတ်သတ်ဆက်နွှယ်မှုတွေက တရက်အတွင်တကျောင်းလုံး ပျံ့နှံ့သွားခဲ့သည်။ ားလပ်ချိန်တေါမှာလူတိုင်းက ဒီအတင်းတွေကိုပြော‌ေနကြ၏။ ဒါပေမဲ့မနက်ခင်းက ဖူချန်ကျယ်သ သတိပေးထာတာကြောင့်သူတို့က အရမ်းဆိုးဆိုးရွားရွားတော့ မပြောရဲကြပေ။ သူတို့က ကျောင်းလူဆိုးဆီက သေအောင်တော့ အရိုက်မခံချင်ကြပေ။

အခုချိန်မှာတော့ သူတို့က ဖေချင်းယွမ်ရဲ့ အရှေ့မှာတော့ နက်တုန်းကလို မရိုးမဖြောင့်တွေ မလုပ်ရဲကြတော့ပေ။ သူက နားလည်ရခက်စွာနဲ့ပဲ သူကို ကာကွယ်တော့မယ်လို့ပြောထားတဲ့ ဖူချန်ကျယ်ကို သွားတိုင်မလားဆိုတာ ဘယ်သူသိမှာလဲ။

ကျယ်လောင်နေခဲ့တဲ့ကန်တင်းက တိတ်တဆိတ်ဘဲစိတ်ဓာတ်ကျတဲ့ အခြေအနေရောက်သွားခဲ့တယ်။ ဖေချင်းယွမ်က ဒီအကြောင်းကို ဂရုမစိုက်ဘဲ မနက်ဖြန် သန့်ရှင်းရေးအလုပ်ကို ဖြေရှင်းမယ့်နည်းလမ်းကိုဘဲ စဉ်းစားနေလိုက်တယ်။