Öylece durup bakıyordu, gözlerinde acının rengiyle.
Hiçbiri görmüyor, anlamıyor muydu; can çekişiyordu ruhu?
Neden sesini çıkarmıyordu ki, neden... Neden bu sefer tek bir adımı bile bana değildi?
Oysa bu uzun yolda ilk adımı beraber atmıştık, birbir...
Merhaba merhaba merhaba! Bu bölüm hikayenin en kilit bölümlerinden biriydi. Ve kurguyu düşündüğmde aklıma gelen ikinci sahneydi. Lütfen anlayarak ve detaylara dikkat ederek okuyun. Yazım yanlışım varsa şimdiden özür dilerim. Oy verip yorum yapmayı unutmayın :)
Keyifli okumalar dilerim:)
Bölüm Şarkıları: Tanju Okan-Kadınım Billie Eilish-Lovely, Dedublüman-Belki
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Boğulmaktan korkar mısınız? Ben çok korkarım. Maviden çok korkarım. Soğuk olur, keskin olur mavi. Acıdır mavi benim için. Bitmek bilmeyen bir acı. Korkudur benim için mavi. Daha küçük bir çocukken acımasızca ruhunu saran bir korku. Yüzmeyi sevmem hiç mesela. Gökyüzünü de sevmem. Güven vermez bana mavi. Çünkü bütün maviler uçsuz bucaksızdır, derindir. Kapıldığında kaybolup gidersin. Okyanus derindir, gökyüzü uçsuz bucaksız. Sevmem ben sonu belli olmayan şeyleri. Uzun yolları sevmediğim gibi. Bir adamın gözlerinde acımasızlığı gördüğüm an en büyük korkum oldu benim mavi olan her şey. Bir koridorun ucunda durup bana ilk baktığında gözlerinde hüznün silik izlerini taşıyan anlam veremediğim bir sevinç vardı. Ama saatler sonra o sevinç ve hüzün yerini acımasızlığa bırakmış onu vahşi bir canavara dönüştürmüştü sanki. Bana olan nefretinin nedenini hiç bilemedim o adamın. Küçüklüğümün hatırladığım her anını bana zehir eden kinini anlayamadım. Çevremdeki her çocuğu itinayla sevip saçlarını okşarken beni acımasızca eğitmesini anlamadım.
Oysa ben onu ilk gördüğümde mavi harelerinde yatan küçük sevinç bile beni ona bağlamaya yeterdi...
O bunu hiç bilmeyecekti, ona anlatma fırsatı vermemişti bana. Aksine bütün öfkesini bana kusmuş beni sadece kendine değil tüm mavilere düşman etmişti.
Mavi, benim en büyük korkumdu.
Mavi soğuktu.
Mavi acımasızdı.
Mavi annemin kesilen nefesi, babamın acı feryadıydı...
Fulin ÖZARK
3 Aralık 2000
Yazardan
Kar taneleri her zamankinin aksine, hışımla yağıyor Alan'ın her tarafına acımasız bir soğuk bahşediyordu. Sert ve yıkılması zor duvarlarına bir balyoz darbesi gibi çarpıyordu, rüzgar. Bir saate kar fırtınası başlayacak ve Alan'ın etrafını acı bir soğuk kaplayacaktı. Yeryüzünü yavaşça sarmaya başlayan sis, bu gece yaşanacakların üzerini itinayla örtüp, yıllar sonra bile günyüzüne çıkmasına izin vermeyecekti. Durmaksızın yağan kar taneleri soğuk bembeyaz bir kefen olup kanlı geçmişi içine hapsedecekti.
