ABİMİN ARKADAŞI (TEXTİNG 18+)

23 BÖLÜM

HERKESE MERHABA EVET BİZ ARTIK BÜYÜK BİR AİLE OLDUK.

KİTABIMIZ 100 BİN İZLENME ALDI VE ÇOK MUTLUYUM TEŞEKKÜR EDERİM HEPİNİZE.

Acı içinde olan bedenime kimse el uzatmıyor. Yanıyorum ama kimse su dökmüyor. Her yaşadığınız acının altında sevdiklerinizin imzası vardır. Peki benim acılarımın imzacısı kim?

Gözlerimi aça bildiğimde gözümü acıtan ışık neyin nesiydi göremiyordum. Bileklerimde dehşetli acı vardı. Gözlerim hiç bir yeri göremiyor buda beni delirtiyordu. Ne olmuştuda bu haldeydim? Hatırlamıyordum.

Yavaş yavaş gözümden sıyrılan ışık artık görmemem için engel değildi. Etrafa baktığımda yerde beton üzerinde oturmuştum. Boş olan bu yer bir ev değildi sis kokuluydu hemde. Ellerim acıyordu ama sanki acıyı hiss edemiyordum.

Ellerim yanımda değildi gibi. Kafamı aşağı eğerek kendimi görmeye çalıştım. Üstümde kendi kıyafetlerim vardı hepsi toz içindeydi ve dizlerim kanamıştı. Çocukluğumda olsa dizlerim kanadı diye günlerce ağlar ilgi beklerdim. Ama şimdi? Kim vardı ki yanmda neredeydim ben?

Ayaklarım üşümüştü. Ayağımda ayakabılarım yoktu. Paltomda yoktu ayrıca. Olduğum yer çok soğuktu. Ellerimi göremiyordum. Ondan mıydı bu acı? Kollarımı haraket etdiremiyordum. Sanki yoktular. Ama bir yandanda acı veriyor. Yokluğumu acı veriyor yoksa gerçekten mi acıyor?

Kafamı yavaşca yukarı kaldırdım. Kollarım zeminden sallanan zincirlere vurulmuştu. Bileklerime dolaşan zincirler iki katdı. Gelişi güzel bağlamıştılar sanki. Bileklerimin kenarları morarmış hatta yeşil bile olmuştu. Ya kangren olursa? Beni kim bu hale getirmişti? Ben kaç gündür buradaydım?

Hatırlamak istiyordum ama olmuyordu. Hatırlayamıyordum. Kaç gün olduğunu. Nasıl burda olduğumu. Kaçırılmışmıydım? Dudaklarım kurumuştu resmen. Kollarımın acısını şimdilerde daha iyi hiss ediyordum. Yüzümde keskin sızıltılar vardı. Belim çok ağrıyordu. Sanki birileri saatlerce dövmüştü beni.

Hiçbirşey hiss edemiyordum. Yorgundum o kadar uyumuştum belkide ama yorgundum. Bitkin hiss ediyordum. Hatırlamak istiyordum. Ama aklımdaki düşünceler buna izin vermiyordu. Hatırla artık gece hatırla. Hatırlamak zorundasın. Buradan kurtulmalıydım.

Demir..

Kim bilir ne yapıyordu? Bana ulaşmışmıydı? Beni bulacak mıydı? Ne kadarda çaresizdir şimdi. Ne kadarda bitkindir. Annem babam? Dönmüşmüydü evlerine? Yoksa benim için ağlıyormuydular? Abim? O ne yapıyordur? Beni bulurdu abim. Bırakmazdı beni. Bulurdu değil mi?

Bulurdu gece...

~3'gün sonra~

(Demirin ağzından)

5gün oldu hala yoktu gecem. Bulamıyordum onu. Kendime gelemiyordum. Karşıma çıkan herkese öfkeyle cevap veriyordum çünki hiç biri onu bulmamıştı. Yüreğim yanıyordu. Onsuz geçirdiğim kos koca 5gün. Onun kokusunu alamadan sarılamadan kos kocaman 5gün keçmişti. Kim bilir ne haldeydi? Yemek yemiştir değil mi? Bunu her kim yaptıysa hesabını soracaktım.

Onun düşmanı yoktu ki? Kim ne yapsın güzelime?aklıma kimse gelmiyordu. Çünki kimseyle kavga etmemiş kimseye bulaşmamıştı miniğim. Saftı o. Aklımdaki sorular beni alevlendirirken sakin kalamıyordum. Ya ona birşey olduysa? Yaşarmıydım ulan? Ona dokunan elleri keseceğim yeminim olsun!