O güzel gözlerin süsler her bir gecemi,
İnan hiç boğamadım ellerimle hepsini.
Yalandı her kelimen, kandırdın beni,
Bu kabustan uyansam yine de değişmem hiçbir şeye seni.
Üzülme kül kelebeğim,
Bugünü atlatırsak;
Yarın diye bir şey yok.
"Ben seni kend...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
“Unuttun değil mi? Sildin her şeyi... Yolda görsen tanımazsın artık beni. İki yabancı gibi yürürüz değil mi o caddede? Karşı kaldırıma geçersin hemen. Evet evet, Sen bırakıp gitmeleri beceremeyen, kalmaktan da haberi olmayan bir çocuksun yalnızca gözümde. Yağmur sevmeyen kirpi çocuk, dikenlerine sesim değdi diye mi kaçtı? Sen kaçtın, O gece canım çok acıdı; canım bile bana acıdı. Şimdi sorarım sana bir şehre kaç tane ölü sığar, Ve bilir misin, âşıklar nasıl ağlar? Sanırım artık bunu çok iyi biliyorum. Bilirsin, sokak ortalarında dahi beni bir çocuk gibi ağlatabilmekle meşhursun, ben de arkanda kalan olmayı iyi bilmekle.” -R.
Kütüphanenin en köşesindeki masada oturmuş, etrafımdaki tek tük insanın içinde yazdığım notun son noktasını koyarak lacivert kapaklı defterin kapağını kapatmıştım. Derin bir iç çekerek uzun uzun kapaktaki yıldızlara gözüm daldığında, onu son görüşümün üstünden beş gün geçtiğini düşündüm.
Son zamanlarda yaptığım tek şey kampüse gidip eve dönmekti. Boş bir zaman bulduğumda da küstüğüm çiçekçi dükkanına gitmek yerine kütüphaneye gelir olmuştum. Lalisa ile de derslerimizin zamanları denk düşmediğinden, kendi kendimle kalmıştım.
Ardından ıslak ıslak koştuğum günden sonra Taehyung ve Lalisa’ya açıklamasını yapamayacağım bir şekilde tam anlamıyla rezillik yaşarken, onların da gününü mahvederek gitarımı alıp eve dönmüştüm. Lalisa fazlasıyla beni sorularıyla bunaltınca ona durumu anlatmam ve elbette öfkeden köpürmesi kaçınılmaz olmuştu. Ancak ikimiz de hiçbir şey yapamamakla yetinmiştik.
Bana söylenen artık üzülme, ağlaman senin için zarar, seni umursamıyor bile, unut gitsin tarzındaki cümleler benim için sadece basit bir söz öbeğinden başka bir şey değildi. Bunları ben de kendime söylüyordum fakat işin kötü tarafı ne yüreğime ne de onu isteyen tarafıma engel olamıyordum.
Defterimi çantama yerleştirip derin bir nefes alarak sakince oturduğum sandalyeden kalkarak sessiz adımlarla kütüphaneden ayrıldım. Benim yedi mavi gülüm beş gündür evime uğramaz olmuştu, fakat kırgındı yüreğim, görmezden gelinmişliğime ve benden kaçışının haklı kırgınlığıyla beraber yeniden evime doğru yol almıştım.
