yolculuk bitti. artık evdeydim... bu yolculuk en zoruydu, en ağır geleniydi. çünkü seni yanımda taşıdım yol boyunca, eve seni de getirdim. koydum seni sol yanıma, sarıldım üşüme diye, uyudum akşama kadar seninle. uyandığımda yemek vaktiydi. annem özlediğim bütün yemekleri sıraladı masaya. hepsinin tadı aynıydı, hepsi sendin bana, her yanım sendi. ilk gece uyuyamadım yolculuktandır dedim. ikinci gece eve alışamadım herhalde dedim, doğup büyüdüğüm eve.üç dört beş derken bir hafta oldu ve gecelerden kaçar oldum. burada geceler çıldırmış olmalı, yazın günler uzun olur benim gecelerim ise bitmek bilmiyordu. geceler mi uzadı yoksa karanlık mı her yanım? güneş dünyaya mı küstü yoksa ay dünyayı esir mi aldı? ne zaman yatağıma yaklaşsam ayaklarım geriye gidiyordu. çünkü biliyordum uyuyamayacaktım. uykularım mı sana kaçtı yoksa sen mi çaldın gözlerimden. kapanmıyor gözlerim; kapatsam sen, açsam sen. dakikalar sen saatler sen. ruhum sen bedenim sen. aşk sen yüreğim sen. sensizlik var içimde en derinlere sakladığım, geceleri sızıyor bir yerlerden çıkıp boğuyor beni. kaç dolunay eskittim sensizliği yaşarken seninle kurduğum düşlerin dakikalarında. zaman seni beni dinlemiyor akıyor.aksa da bana seni getirmiyor. bu yüzden zaman değil benim derdim seneler değil. ne getirir seni bana? hangi şoförün numarası, hangi taksinin plakası. ne getirir seni bana söyle, bendeki beni götürmeden sadece seni bırakmadan söyle.duyuyorsan bakışlarımdan bir kaç kelime , bir bakışla cevap ver . gel ya da öl de.
o gece en uzun gecemdi. pencelerini açtım zifir karanlığı üstüne örtmüş odamın. bir ışık yanıyordu sokakta. turuncu bir ışık. bense onu bile siyah görmeye zorluyordum kendimi .git buradan karanlığımla başbaşa bırak beni dedim ona.en beyaz ışıklar bile aydınlatamazdı yüreğimi. gitmiyordu. arada hayallere dalıyor seni düşünüyordum bazen de bir gözümü açıp ışık hala ordamı diye bakıyordum. her gözümü açtığımda ışık biraz daha büyüyor daha beyaz görünüyordu. içimden git diyordum ışığa yardımına ihtiyacım olmadığını söylüyordum.inat ediyordu. misafirlikte annesinin sözünü dinlemeyip tüm yaramazlıkları yapan küçük bir çocuğun ısrarıyla kalmaya devam ediyordu. küçük çocuk eve gidince azarını hatta belki cezasını alacaktı fakat ben bu ışığa nasıl bir ceza verebilirdim ? orada olmadığını düşünmeye başladım . beş dakika sonra tekrar gözlerimi açtım, öylece gecemi aydınlatırken onu yok sayamıyordum. zaten bu durum fazla uzun sürmedi sabah oldu. sensizliğin gölgesindeki bir gece daha bitti. o da neydi öyle? ışık hızla büyüdü, gökyüzünün maviliğinde kocaman bir alev yumağına döndüğünü gördüm.anladım ki ben gece zannederken gün çoktan doğmuş, sabah olmuştu. turuncu ışık yükselmeye başlayan güneşin ta kendisiydi. şüphesiz her karanlığı aydınlatacak güçte bir ışık ve her geceden sonra bir sabah vardı. ben de sabahımı bekliyordum. senin beni attığın viran gecelerin sabahını.
