işte yine boğulduğum bir vakitti. daralıp içimde ruhuma boğazladığım saatlerdeydim. baharın hüznü mü hala üzerimdeydi yoksa içimdeki yalnızlığın eseri miydi bu? oysa tek istediğim sıcak bir evdi. bir de yalnızlığıma demli bir çay. sonra uğurlarıdım yalnızlığımı ama beni çok sevmiş olacak ki gitmiyordu.tebessüm kalmadı yüzümde. içimdeki güzel eski anılar bile güldürmüyordu yüzümü. ya gerçekten çaresizdim ya da çaresi yoktu derdimin. sahi derdim neydi benim?
bir el istiyordum ; düştüğümde yerden de kaldırmayacak zaten ayaktaydım ben. sadece düşmeme izin vermesin yeterdi. gözlerine baktığımda kitap gibi okunacak, öptüğümde çay gibi yudumlanacak, sarıldığımda hanımeli gibi kokacak, içime umut ekip onları sulayacak bir eldi. hayalleri herkes kurardı ama kim büyütür fidan ederdi, kim meyvesini koparıp yerdi. bu el benim hayallerime meyve olmalıydı. meyhanenin meyi, aşığın üflediği neyi gibi derdimin dermanı olmalıydı. atlayıp gelsem yanına , çalsam kapıyı kim açar? evde midir dermanım?
derdim de dermanım da sendin benim. yaram da yaramın merhemi de sendin. hastalığım da şifam da sendin. acım da tadım da sendin. en dipte gelip kurtarmanı bekledim . ve seni beklerken gözlerimi kapatıp gökyüzüne baktım. yüzün karşımdaydı ve bana gülen gözlerin uzanamayacağım kadar yüksekteydi. bütün yıldızlar birer birer sönüyordu, ay ışığı bile az kalıyordu senin yanında. simsiyah gecenin yüzünde parlıyordu yüzün. sana baktıkça mum gibi eriyordu ruhum sıcacık ışığının altında. yüreğim kanatlarını açıp uçuyordu sana doğru. o her seni gördüğünde beni terk ederdi. sonra gözlerimi yavaşça açtım tekrar gökyüzüne baktım sen yoktun ama gözlerimi kapatınca seni görüyordum yüreğimin gözleriyle. yüreğim sana sesleniyordu 'gel, sen gelmeden derdim gitmeyecek'.
