yüreğimden seni öylece atamazdım, yok edemezdim içimde kök salmışken. ellerim ellerini ararken karanlıkta, yüreğimin ışığını söndüremezdim. umutlarımı yok sayıp yoluma devam edemezdim. seni sonsuzluk, sensizliği son olarak gördüm ben. sonumu, bulamadığım ellerin getiremezdi. mesafeler gibi hiç bitmiyor yürüdükçe çoğalıyordu sensizlik. saatler sana vardığım zamanı hiç göstermiyordu.ciğerlerimde bir verem gibiydin, bana verdiğin tek şey acı benden aldığın hayatımdı. seninle geçmesini dilediğim seninse görmeden üstüne basıp geçtiğin hayatımdı. beni öylece yok edip hayatımdan koparırken sana ulaşmak için hayatta kalmalıydım ve seni sigara gibi günden güne azaltarak içiyordum.
kısa bir araydı bu.seni gün içinde aklımdan zorla uzaklaştırmaya çalıştığım bir ara.çalıştığım diyordum çünkü aklımdan seni atamıyordum. geçici bir kamp kurmuş olsaydın belki ama sen aklımda da yüreğimde de çoktan yerleşik hayata geçmiştin. viraneydim. ne yapacağımı bilmiyordum. tanımadığım bir adama aşık oldum ve bu aşk zehirli sarmaşık gibi günden güne bedenimi sarıyordu. böyle olacağını nerden bilebilirdim? nasıl bu hale gelebildim? saçmalıktı aslında gördüm, hoşlandım, sevdim, aşık oldum. insanoğlunun aşık olma evrelerini hızlıca ve atlayarak bitirdim. tanıma, konuşma,birlikte vakit geçirme, paylaşma bunların hiçbiri yoktu. bu yüzden saçmaydı bu aşk. saçmaydı ama yüreğimde kor olmuş ben sensizlikte yuvarlandıkça büyümüştü.
