პიტს მკერდი მოეჭირა, როდესაც ფიქრობდა, რა მოხდა მას შემდეგ, რაც დედ-მამა გარდაიცვალა. ეს იყო გაკვეთილი იმის შესახებ, თუ რამდენად სასტიკი შეიძლება იყოს სამყარო გარკვეულ ვითარებაში და მან მას ძალიან ადრეულ ასაკში დაეყრდნო.
„ბავშვთა თავშესაფარში დამაგდეს. იქ არავინ უსმენდა ჩემი შიმშილის ტირილს და არც სიცხის გამო ზრუნავდა ჩემზე ვინმე. სკოლის შემდეგ ყოველდღიურად მიწევდა მუშაობა, რომ საჭმელი მეჭამა. თვრამეტი წლის ასაკში ქუჩაში ვატარებდი დღეებს საკვებისა და ფულის გარეშე, ვშიმშილობდი"
საწყალ ბიჭს ის კოშმარული მოგონებები გაახსენდა.
ვეგასის თვალები დასველდა. ენაზე რკინის მსგავსი რაღაც იგრძნო. შემდეგ მიხვდა, რომ ეს მისი სისხლი იყო. ლოყაში იკბინა, რათა ემოციები არ გამოეჩინა.
ის თავს ნამდვილ ურჩხულად გრძნობდა, რომ ატკინა პიტს. რაზეც ამ დელიკატურმა ბიჭმა განიცადა, ვეგასის საკუთარი ტანჯვა თითქმის არაფერში ედრებოდა. ის იტყოდა, რომ საკმაოდ კომფორტული ცხოვრება ჰქონდა. ბიძამ ის და მისი ძმა საკუთარი შვილივით გაზარდა.
პიტი იმდენად ძლიერი იყო, რომ გაუძლო მთელი ამ დღეების გაჭირვებას და მაინც შეეძლო მზის სხივივით ღიმილი. გაუცნობიერებლად მან მოიპოვა ვეგასის აღტაცება.
"მე ვიცი როგორი გრძნობაა, როცა გაიზარდე მშობლების სიყვარულის გარეშე" პიტმა მწარედ გაიღიმა და ცრემლები მოიწმინდა.
"მე..." ვეგასმა ისევ სცადა, მაგრამ მისი სიტყვები ყელში ჩაკვდა. გახდა მისი ეგო უფრო დიდი ვიდრე მისი დარჩენილი ადამიანობა? მაგრამ კიდევ ერთხელ, მას არასოდეს ასწავლიდნენ კარგი ადამიანი ყოფილიყო. ის გაწვრთნილი იყო, რომ ყოფილიყო მკვლელობის მანქანა მშობლების სიკვდილზე.
პიტმა ჩაიცინა.
"არ არის აუცილებელი მისტერ ვეგას სცადოთ. ვიცი, რომ ამას ვერასოდეს შეძლებ"
ვეგასი ქვასავით იდგა. რა იყო ასეთი მკაცრი? მან უბრალოდ უნდა წარმოთქვას ეს სამი სიტყვა. ყელის დახშობა იგრძნო.
"ალბათ ტყუილად დავკარგე დრო. ბოდიში ამისთვის. ახლავე წამოვალ, კიდევ რამდენიმე დავალება დამრჩა" - თქვა პიტმა კარისკენ მიმავალმა.
"პიტ დამელოდე"
ხსენებულმა ბიჭმა მოქმედება შეაჩერა, როცა პირველად გაიგონა, რომ მისი სახელი ვეგასის ტუჩებზე აცურდა. ხავერდოვანივით გლუვი და ბამბავით რბილად ჟღერდა. მისი სახელი აქამდე არასოდეს ჟღერდა ასე.
პიტი არ შემობრუნებულა. ის ვერ შეხედავდა ვეგასს, თუ გული არ გაკეთებდა სისულელეებს.
მისი ხელი, რომელიც აპირებდა კარის სახელური დაეჭირა, გვერდით დაეცა, როცა იქვე იდგა კარისკენ. ის ელოდა რას იტყოდა სხვა.
მან გაიგო ვეგასის ღრმა სუნთქვა. პიტი დარწმუნებული იყო, რომ ეს უკანასკნელი კვლავ მარცხდებოდა. მზად იყო კარი გაეღო და წასულიყო.
"Ვწუხვარ..."
ამ სიტყვებზე პიტის გული ათასჯერ აჩქარდა. მან ეს სწორად გაიგო? მისი ყურები ეთამაშებოდა მას. არავითარ შემთხვევაში ვეგასმა მას ბოდიში მოუხადა.
გადიდებული თვალებით სინათლის სიჩქარით შემობრუნდა.
ვეგასს ეს გულწრფელი მწუხარება ჰქონდა სახეზე, როცა ისევ ჩაილაპარაკა:
"ბოდიში ყველაფრისთვის..."
YOU ARE READING
ხაფანგში (წიგნი 1)
Fanfiction‼️ ნათარგმნი იტალიურმა მაფიამ მოკლა ვეგასის მშობლები, როდესაც ის 15 წლის იყო. ბიძამ მოახერხა მისი და მისი ძმის გადარჩენა მეტოქე მაფიისგან და აიყვანა ისინი თავის მეურვეობაში. პიტი არის ობოლი, რომლის მშობლები ავტოკატასტროფაში დაიღუპნენ, როდესაც ის მხო...
