Siz: bu fotoğrafı gördükten sonra senden nefret etmeliydim.
Siz: senden nefret ediyorum. (02.44)
Siz: edemiyorum. (03.30)
Siz: neden edemiyorum?
•
Kendimi dışarı attığımda ise elim kapı kolunda kaldı. Koldirorun başında duran beden benim hayalim mi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
12.02.2024⭐️
Dizlerime batırdığım ellerimi bacaklarımın arasına sıkıştırırken bakışlarımı kaçırarak ellerime baktım. İçerisi zaman geçtikçe soğumuştu. Üstümde ki hırka beni ısıtamazken yüzüme gelen saçlarımı üfleyerek iteledim. Kafede çıktığı günü kastediyordu. O an beni fark edemese bile beni gördüğünü bugün daha net hatırlamış olmalıydı. Derin bir nefes alıp düşündüm. Ne söyleyebilirdim ki? Seni gördüm kaçtım. "Annem acil bir arama yapmıştı çıkmak zorunda kaldım kaçmadım." Dedim yalana başvurarak.
Gözlerini üzerimden çekmezken kendimi diken üzerinde gibi hissetmekten bedenim ağırmıştı. Başka bir soru sormadı ama bana bakmaktan da vazgeçmedi. Ona bakamayacağımı bildiğim için başımı aynı onun gibi geriye yaslayarak mavi tavana baktım. Mesajdan buralara kadar gelmek..oldukça sıradışı şeyler oluyordu.
"Seni egehandan bırakmasını isteyebilirim?"Dedi sora sorar gibi. Başımı kaldırmadan iki yana salladım. İstemiyordum. Ayrıca dediği gibi o şeyi kullansada gayet aklı başında gibi gözüküyordu. "Neden bu şeyi kullanıyorsun?" Diye sordum sesimin inceliği bana bile yabancı gelirken,boğazımı temizleyerek ellerimi bacaklarımın arasından çıkararak göğsümde birleştirdim. "Söylemek zorunda değilsin. Ama merak ettim işte." Dedim sessizliğin sonunda. Biraz bozuldum ama bunu belli edicekte değildim. Derin bir nefes alıp verdi. "arkadaş ortamında ilk defa kullandım. Daha sonrası istemsizce geldi. Bataklığa düştüm işte." Başımı yan yatırarak ona baktım. "Bırakmak ister miydin?"
"Bilmiyorum." Dedi sanki bunu daha önce düşünmemiş gibi bir dalgınlıkla. "Benim için yemek yemek gibi normal geliyor. Düşük doz kullanıyorum. Kullansam da bıraksamda fark etmezdi galiba." Odada bir anda kapının tıkırtısı yankı bulurken hazar ani bir hareketle kafasını kaldırarak kapıya baktı. Kaşlarını çattı. Bende başımı kaldırdım.
"Hazar polis geldi lan. Orda mısın." Egehanın söylediklerini duyduğum gibi telaşa kapılırken endişeyle hazara baktım. Sakin bir yüz ifadesiyle ayağa kalkarken ilerleyip kapıyı açtı. Bir kez olsun bile sendelememişti. Dizlerini bile titmemişti. Egehan içeriye girer girmez sanki beni daha yeni görüyormuş gibi şaşırken ayağa kalkıp hazarın yanına gittim. "Polis mi?" İkiside beni duymadı. Ama bir anda egehanın öfkeli bakışları beni buldu. Bu öfkeyi beklemediğim için afalladım. "Sen mi planladın bunu?" Dedi şüpheyle. Neredeyse ağzım açık halde ona bakarken hazarın kaşları çatıldı. "Sikik sikik konuşmayı bırakta çekil şurdan."
Egehanı savurur gibi iteleyip kapıyı açarak tekrardan bileğimi kavradı. Bu defa ki tutuşu sert olsada sesimi çıkarmadan anın etkisiyle derin derin nefes alıp peşine takıldım. Tekrardan siyah odadan koldiora çıktık. Egehan da hemen arkamızdan geliyordu. "Malları da tarıkla birlikte üst kattan çıkarın biz terasa gidiyoruz." Hızlı ve büyük adımları benim için koşmak demekti. Üst kata çıktık. Hiç durmadan sonra yine çıktık. "Aşağıya mı atlıycaz?" Dedim hiç düşünmeden. Aklıma kaçmak için hiçbir ihtimal gelmiyordu. Napıyım? "Ama ölürüz o zaman."
