SAKA VE SANRI

(47) Hamile Miyim?

"İçine attığın her şey içinden bir şeyleri senden alır ve seni değiştirirdi. Bastırılan tüm duygular önce sahibiyle beslenir. Ta ki geriye ondan hiçbir şey kalmayana dek."

Gazel ile yüzleşmenin bana acı vereceğini tahmin ediyordum ancak bu denli bir acıya hazırlıklı değildim. Ondan her şeyi duymayı bekliyordum hem de her şeyi fakat Gazel, duymayı beklemediğim tek şeyi bana söylemişti. Dudaklarına bile yakışmayan tecavüz sözcüğü beni kıskıvrak yakalamıştı. Gazel'in isminin yanına yakıştıramadığım bu çirkin bir kelimenin saldırısına uğramış gibi donup kalmıştım. Artık nefes bile almıyordum. Tecavüz kelimesi kulaklarımın tüm duvarlarına çarpıp şiddetli bir sarsıntı yaratırken nefes almak şöyle dursun, kıpırdayamıyordum bile. Delicesine korktuğum ve kimseye konduramadığım bir şeyi ablama yaşatmış olamazlardı.

Yanlış duymuş olayım.

Bir konuda yanılmayı hiç bu kadar çok istememiştim.

Yüzüme bakmaya bile utanıyormuş gibi kalktığı koltuğa yığıldı. "Annem öleli henüz bir hafta olmuşken beni aradı." Dizlerinin üzerinde duran parmaklarıyla oynarken ısrarla bana bakmıyordu. "Carlos ile görüşmek şöyle dursun, onu görmeye bile tahammül edemezdim ama annen için dedi." Başını sallayarak kendi sözlerini onayladı. "Anneni görmek istiyorsan sana vereceğim adrese gel dedi."

Gitmemiş ol demeyi o kadar çok istiyordum ki ama gittiğini biliyorum. Annemin ölümünden bir hafta sonra evi terk ettiğine göre o aşağılık herifle görüşmeye gitmişti. "Bana annemin yaşadığını ve bunu bana kanıtlayacağını söylemişti."

Ayağa kalkıp bana sırtını dönerek pencereye yürüdü. "Kim olsa annesi için giderdi." Bana bakmamanın en iyi yolu camdan dışarıyı izlemekti. "Gittim, Efil ona gittim." Gözlerimden süzülen bir damla yaşı o görmeden hızlıca sildim. Gitmemeliydi, Allah kahretsin onlara gitmemeliydi.

Bana sırtı dönük bir halde dışarıyı izlerken sesi ağlamaklıydı. "Biz Saka kızları için planları vardı," diye fısıldadığında titreyen sesi bir ağıttan farklı değildi. "Bizim anne ve babamız için yapacağımız şeyler vardı." Dudaklarından bir hıçkırık çıktığında, "Onları yaşatmalıydık yoksa ölürlerdi," dedi.

O benim tüm hayatımı bilirken ben onunla ilgili hiçbir şey bilmek istemediğimi fark ettim. Onun dünyasının benimkinden daha korkunç olduğunu anladığımda hiçbir şey bilmek istemedim. İşte bu yüzden yol yakınken onun dünyasına girmeden buradan gitmek istiyordum. Gözlerim kapıyı bulduğunda, "Sen babanı yaşatmalıydın," diyen içli sesini duydum. "Bende annemi."

"Babam için hiçbir şey yapmadım."

"Artık kendini böyle mi kandırıyorsun?" Alay ederek bana döndüğünde dalga geçmek için bile olsa yüzünde tebessümün emaresi yoktu. "Baban senden o patlamayı çıkarmanı istediğinde ne oldu, Efil?" Birçok şey.

Kaskatı kesildiğimde gereken tüm cevapları değişen suratımda alıyordu. "Tek bir patlamayla gözlerini, dostlarını ve her şeyini kaybettin. Peki, çok sevgili baban o gece ne kaybetti?" Hiçbir şey. Bir kayıp yaşamadığı gibi üzerine bir de ona madalya verdiler. Ülkesi için kızını bile gözden çıkaran kahraman asker Albay Asım Saka.

Bundan bahsetmek bile canımı sıktığı için çantamdaki sigara paketini çıkardım. "Hepsi bu da değil." Bulunduğu yerden beni izliyordu. "O geceki patlamayla baban bir şey daha kazandı ve o da kendi hayatıydı." Buruk bir şekilde gülerek başını salladı. "Artık Carlos onun değil sekiz yaşındaki küçük kızının sorunuydu. O patlamayla baban hedef olmaktan çıktı ve sen potaya girdin. Sen artık bir terör örgütünün oğlunu öldüren o çocuktun."