Chylee POV
Dahil binigyan ko ng chance ang dalawang 'yon na patunayan ang sarili nila sa'kin, inihanda ko na ang sarili sa mga bagay na maaari nilang gawin. Ang lakas pa naman mag-asaran ng dalawang iyon.
Phoenix.
Miko.
They are both competitive. Halata naman sa kanilang dalawa kung paano sila mag-angilan kapag kaharap ko silang pareho. Pero kung si Miko, seloso. Si Phoenix, hindi. Kung sabagay, mas matured si Phoenix compare to Miko.
"Ateeeeee!"
Nag-angat ako ng tingin dahil sa malakas na sigaw ni Enzo. Parang babae, makasigaw eh.
"Yes?" Tanong ko sa kaniya habang papalapit siya sa'kin dito sa sofa. Narito ako sa living room. Nagche-check ng mga papeles ng Jollibee branch ko. Hindi ako pumasok ngayong araw dahil naroon naman si Phoenix.
Tumigil siya sa harap ko habang nakatayo. Nakasimangot siya at masama ang tingin sa'kin. Anong problema ng kapatid kong 'to?
"What's with that look, Enzo? Hindi mo 'yan ikina-gwapo." Pagtataray ko. Bilang Ate.
Nawala ang pagkakabaluktot ng mukha niya at sumeryoso siya. Nakapamewang pa siya sa'kin. Seriously? What's his problem with me?
"Bakit ganyan ka, Ate?"
"What?"
"Hindi mo kino-consider ang mararamdaman ko."
Kumunot lalo ang noo ko. I have no idea what he's talking about. "What?"
"Hindi mo inisip na baka masaktan ako."
Nahihilo ako sa sinasabi ni Enzo. "What are you talking about?"
"Ate kita. Dapat mas iniisip mo ang mararamdaman ko."
What the? "Enzo? I can't understand you."
"Ganyan ka naman, Ate eh. Hindi mo ako naiintindihan. Mahirap bang intindihin na masakit dito?" Tinuro niya ang bandang dibdib niya--sa may puso.
Isinara ko ang folder na hawak ko saka ipinatong sa tabi ko. "Seriously, Enzo? I don't have freaking idea why are you like that? What did I do?"
Nanlaki ang mata ko nang mapansin kong teary eyes na siya. What's happening to Enzo?
"Hindi mo alam, Ate? Hindi mo alam ang ginawa mo? Kasi hindi mo iniisip ang nararamdaman ko!"
Oh my God. Mababaliw ako kay Enzo. "Enzo Shin-woo, what the hell is your problem with me? Hindi ako manghuhula. And what's with that..tears?" Kunot na kunot na ang noo ko.
Anong drama 'to?
Tumingala siya na parang pinipigilan ang luha niyang tumulo. Muli siyang tumingin sa'kin. "Ate.."
"Ano?" Gulong-gulo na ako. May nagawa ba akong hindi maganda sa kapatid ko?
"Ki.."
"Ki?"
Muli siyang tumingala para pigilan ang luha niya. May pahawak-hawak pa siya sa sentido niya. Then he looks at me again. Para siyang batang paiyak na.
"Kinain mo ang pakwan ko, Ate."
What..the..? "What did you sayo?"
"I saw you with my two eyes, Ate. You ate my watermelon. You ate my life!"
Okay. I was frustrated because I thought I did something wrong to Enzo. I didn't realize it's because of his pakwan.
"Seriously, Enzo?"
"Seriously, Ate? You know how much I love my pakwan. But still, you ate my pakwan! It's been two days thinking if I'll eat it or not. Because it's hard for me. Then, you just..ugh! Just imagining my pakwan slowly disappearing on your mouth, it feels like hell, Ate!"
