Carpe Diem| Natalia i Marek- Pip

Betrayed po 1120 (poza tą opowieścią)

Radze najpierw obejrzeć odcinek 1120

Po dzisiejszym odcinku mimo że był dojebany mam straszny niedosyt, wy też? Taki specjał po za "carpe diem", którego późniejsze części będą już chyba w osobnym dziele. Miało być tu na poważnie wyszło trochę inaczej, bywa, więc prosze weździe niektóre momenty z dystansem ;) Miłego czytania i mega czekam na wasze opinie, nie tylko o tym ale i o odcinku.

..........................................

Betrayed- Natalia Marek po 1120 odcinku

Pov Natalia

- Odsuń się, daj go nam- powiedział do mnie jeden z antyterrorystów, którzy weszli do sali i przejął ode mnie unieruchomienie napastnika. Bałam się cholernie, rządziła mną adrenalina, ale skoro oni wkroczyli to już koniec.

Natychmiast odsunęłam się pod okno i sekundę później poczułam jak ktoś mnie przytula. Spojrzałam w rozemocjonowane oczy Marka, po czym natychmiast wróciłam do uścisku. Aż poleciała mi łza ulgi. Przez ostatnią godzinę, jedyne o czym marzyłam to znaleźć się blisko niego i usłyszeć zapewnienie, że to już koniec i wszystko jest w porządku.

- Spokojnie, to już koniec. Już po wszystkim- uspokoił mnie i pogładził moje plecy.- Jesteś ranna. Dajcie tu medyka!

- Nie, Marek, to nic. Nic mi nie jest- ręka mnie cholernie bolała. Chciałam tej pomocy. W całej tej sytuacji nawet nie miałam jak zobaczyć obrażeń, ale jeszcze przez chwile musiałam być silna. Jeszcze chwile- dla Matyldy.

- Okej- odetchnął Marek.- Matylda, a jak ty się czujesz?

- W porządku- powiedziała moja siostra, zdecydowanie bardziej zdenerwowana niż ja.

Chwilę później antyterroryści wyprowadzili napastnika rozzbrojonego i skutego, przez co nikomu już nie zagrażał. Marek pomógł mi założyć kurtkę więc i my wyszliśmy za nimi. Na zewnątrz zapewniłam Matyldę, że doskonale się spisała i wysłałam ją do ratowników. Dopiero wtedy mogłam ściągnąć maskę silnej policjantki i siostry i dać sobie pomóc.

- Jest jeszcze ten ambulans? Trochę jednak boli mnie ta ręka- Korwicki popatrzył na mnie czule i zaprowadził do karetki, gdzie ratowniczka zajęła się moją ręką. Pocisk tylko trochę mnie drasnął, bardziej ocierając się o ciało, niż przebijając je na wylot. Mięśnie zostały uszkodzone tylko trochę, nie wdało się zakażenie, stan ogólny dobry więc ze względu na liczbę pacjentów ranę zszyli mi na miejscu, zamiast w szpitalu. Opatrzyli mi to, dostałam solidną dawkę przeciwbólowych i byłam wolna.

Tak bardzo chciałam już wrócić do domu, przytulić się do Marka i odpocząć. Po prostu zapomnieć o tym cholernym dniu. Wsiedliśmy z moim partnerem do radiowozu i skierowaliśmy się na komendę. Oparłam głowę o szybę i przymknęłam oczy.

Już po wszystkim.

- Co za akcja- powiedział Marek wsiadając za kierownice.

- Dzień jak co dzień w policji. Mam tylko nadzieję, że to wszystko nie odbiję piętna na tych dzieciach, ani Matyldzie.

- Wszyscy ją już bezpieczni, zaopiekowani teraz pora zająć się tobą.

- Wracajmy. Chce szybko ogarnąć papiery i odpocząć. Mam dość- opadłam na fotel zmęczona. Marek ścisnął pocieszająco moją dłoń i ruszyliśmy na komendę.

Na miejscu zatrzymał nas na chwilę komendant i matka pojmanego mężczyzny. Poinstruowaliśmy ją co i jak, Jerzy zapytał jak się czuje po czym oboje odeszli. Ja jeszcze raz przytuliłam się do Marka. Potrzebowałam tego.