ညနေရဲ့အလင်းရောင်က ခပ်ဖျော့ဖျော့လေးဖြစ်နေခဲ့၏။ယွဏ်းနဲ့အတူတူ ညနေစာစားပြီးပြီမို့လို့ နှစ်ဦးသားကိုယ့်အိမ်ကိုပြန်ဖို့ပြင်ဆင်လိုက်ကြ၏။ကျွန်မရဲ့ကားပေါ်တက်မည်ပြုပြီးမှပြန်လှည့်၍ယွဏ်းကိုစကားဆိုလိုက်သည်။
“ယွဏ်း....”
“ဗျာ......”
“တစ်ခုမေးချင်လို့ ယွဏ်း"
"မေးလေ သစ်ရွက်ငယ်"
"တကယ်လို့ ရှင်နဲ့ကျွန်မ လက်ထပ်ခွင့်ရခဲ့ရင် အေးတဲ့ဒေသမှာနေမလား....ပူတဲ့ဒေသမှာနေမလား။ဘယ်လိုနေရာမျိုးကိုရွေးချယ်မလဲဟင်"
"ကိုယ်က အေးမြတာကိုကြိုက်တယ်"
"ဒါဆို အေးတဲ့ဒေသကိုရွေးချယ်မယ်ဆိုပါတော့....."
"ဟုတ်တယ်"
"သိပြီ.....သိပြီ....ဘာလုပ်ရမလဲဆိုတာကို...."
"နေပါဦး.....ဘာလုပ်မလို့မေးတာလဲဟင်"
"ရှင့်အတွက်လက်ဆောင်လေးတစ်ခုဖန်တီးပေးမလို့"
"ဘာရယ်.....လက်ဆောင်ဟုတ်လား......ဘာလက်ဆောင်လဲဟင်"
"အရမ်းစပ်စုတာပဲရှင်ရယ်"
"ကိုယ်အရမ်းသိချင်နေပြီ။ဘာလဲဆိုတာပြောပြပါလားဟင်"
"သိပ်သိချင်တာလား"
"သိချင်တာပေါ့"
"ရှင့်အတွက် သိုးမွှေးခြုံထည်ထိုးပေးမလို့"
"အိုး.....မင်းက သိုးမွှေးထိုးတတ်သလား။ကိုယ်သဘောကျသွားပြီ"
“ဟုတ်တယ်။ရှင့်အတွက်သိုးမွှေးခြုံထည်ထိုးပေးမလို့....”
“မင်းကွာ....မင်းရဲ့လက်သေးသေးလေးတွေနဲ့ကိုယ်တိုင်ဖန်တီးပေးမှာဆိုတော့ သိပ်ကိုနွေးထွေးနေမှာပဲ သစ်ရွက်ငယ်လေးရယ်”
“သိပ်အပျော်လွန်မနေနဲ့ဦး။အသက်ပါသွားမယ် ယွဏ်း.....သတိထား.....”
“အရမ်း ပျော်လွန်းလို့ပါကွာ”
“ကဲ.....ပျော်နေခဲ့တော့....ကျွန်မပြန်ပြီ”
အဲ့ဒီလိုနဲ့ သစ်ရွက်ငယ်လေးက အချိန်ရှိတိုင်း နေ့နေ့ညည သိုးမွှေးထိုးခြင်းကိုပြုလုပ်လေတော့၏။သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကတောင် သတိထားမိပြီး မေးယူရသည့်အထိပင်။
YOU ARE READING
Marry Me In A Tulip Field
Romanceကျွန်မ ဘဝမှာ အလိုချင်ဆုံးအရာတစ်ခုရှိတယ်။ ကျွန်မ မွေးဖွားလာကတည်းက အခုအချိန်အထိ မပိုင်ဆိုင်ဖူးသေးတဲ့အရာတစ်ခု.......။ ကျွန်မ နေ့တိုင်းတွေးတယ်။ အဲ့ဒါကိုပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရမယ်ဆိုရင် ကျွန်မရဲ့ရှင်သန်ခြင်းတွေပြီးပြည့်စုံသွားလိမ့်မယ်လို့ ကျွန်မထင်မိတယ်။ အင်း...
