ကျွန်မရဲ့မျက်လုံးတွေကိုဖွင့်မိတော့ အခန်းတံခါးခေါက်သံကြားရ၏။တံခါးဖွင့်ပေးမိတော့အခန်းရှေ့မှာယွဏ်းရှိနေခဲ့၏။
"ကိုယ်နှိုးလိုက်မိလို့အိပ်ရေးပျက်သွားလား"
"မပျက်ပါဘူး။ကျွန်မနိုးနေခဲ့တာကြာပါပြီ"
"တော်သေးတာပေါ့။ကိုယ့်ကြောင့် အနှောင့်အယှက်ဖြစ်သွားမှာစိုးရိမ်မိတာ။ဒါဆို မနက်စာစားကြရအောင်လေ။ပြင်ဆင်ပြီးပြီ....မနက်စာစားပြီးမှအိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ်နော်"
"အင်းပါ။ကျွန်မလိုက်ခဲ့မယ်နော်"
မနက်စာစားပြီးသောအခါ လွန်းရဲ့အိမ်သို့ကားမောင်း၍လိုက်ပို့ပေးခဲ့ပါ၏။ကားပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီးတာနဲ့သူစကားဆိုသည်။
"ဂရုစိုက်နော် သစ်ရွက်ငယ်။နေမကောင်းဖြစ်မှာစိုးလို့"
"အင်းပါ။ရှင်လည်း ကားကိုဂရုစိုက်မောင်းနော်"
"ဟုတ်ပြီ။ဒါဆိုကိုယ်သွားတော့မယ်"
သစ်ရွက်ငယ်လေးခေါင်းညိတ်ပြသောအခါထိုနေရာမှ ကျွန်မရဲ့ကားကိုအမြန်ဆုံးမောင်းထွက်ခဲ့လိုက်၏။ကြာကြာနေလျှင် မျက်ရည်ကျမိတော့မှာသိသည်။သူမနှင့်တစ်ခဏတောင်မခွဲနိုင်တော့တာ ကိုယ့်ဘာသာသိနေခဲ့သည်မဟုတ်လား။
သူမကိုအိမ်ပြန်ပို့ပြီးနောက် ယွဏ်း အရမ်းကြေကွဲနေခဲ့တာလေ။
မနေ့ညက အချိန်လေးကိုမက်မော၏။သစ်ရွက်ငယ်လေးကို မိမိရဲ့အိမ်သို့အပြီးတိုင်ခေါ်ထားချင်စိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်နေခဲ့တာမို့လို့ ယွဏ်းရဲ့စိတ်တွေမနည်းထိန်းနေရလေ၏။
×××××××××××××××××××××××××××
လွန်းရဲ့အိမ်ထဲရောက်သောအခါ အခန်းအောင်းရင်း တစ်ယောက်ထဲငြိမ်နေမိ၏။ငိုလည်းငိုနေမိ၏။
"ခစား"
အချိန်ကြာလာသောအခါ လွန်းက စိတ်မချဟန်ဖြင့်အခန်းထဲသို့ဝင်လာ၏။ကျွန်မကိုပွေ့ဖက်ကာ နှစ်သိမ့်စကားဆိုသည်။
"ဒါတွေကို အစကတည်းက ငါကြိုမြင်လို့တားဆီးခဲ့သေးတယ်လေ။အခုတော့ နှစ်ယောက်လုံးစိတ်ဆင်းရဲရပြီ ခစားရယ်"
YOU ARE READING
Marry Me In A Tulip Field
Romanceကျွန်မ ဘဝမှာ အလိုချင်ဆုံးအရာတစ်ခုရှိတယ်။ ကျွန်မ မွေးဖွားလာကတည်းက အခုအချိန်အထိ မပိုင်ဆိုင်ဖူးသေးတဲ့အရာတစ်ခု.......။ ကျွန်မ နေ့တိုင်းတွေးတယ်။ အဲ့ဒါကိုပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရမယ်ဆိုရင် ကျွန်မရဲ့ရှင်သန်ခြင်းတွေပြီးပြည့်စုံသွားလိမ့်မယ်လို့ ကျွန်မထင်မိတယ်။ အင်း...
