“ဒါက သူပိုင်ဆိုင်တဲ့နေရာတွေအကုန်ပဲ။ဒီနေရာတွေအကုန်စုံစမ်းပြီးပြီ။သစ်ရွက်ငယ်နဲ့ပတ်သက်တာ ဘာမှရှာမတွေ့ဘူး”
မမငယ်က စားပွဲပေါ်သို့ စာရွက်စာတမ်းတွေနဲ့ဓာတ်ပုံတစ်ချို့တင်လိုက်ရင်းစကားဆိုသည်။
“အချိန်ကြာလို့သစ်ရွက်ငယ်တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။မဖြစ်ဘူး....သေချာရှာရမယ်။ကိုယ်တိုင်ထွက်ရှာမယ်”
“အဲ့လိုမလုပ်နဲ့လေ။နေမကောင်းတာကို အပြင်မထွက်နဲ့ ယွဏ်း။မမငယ်တို့ရှာပေးနေတယ်”
“ရှာပေးနေပေမယ့် ရှာမတွေ့ဘူးမလား။အချိန်ကြာရင် သစ်ရွက်လေးဘာဖြစ်သွားနိုင်သလဲ မတွေးရဲဘူး”
“မင်းက စိတ်တွေရှုပ်ထွေးနေတာလေ။မဖြစ်သင့်တာတွေဖြစ်ကုန်မှာစိုးလို့ပြောနေတာ”
“ယွဏ်း ထိန်းနိုင်ပါတယ်။သစ်ရွက်လေးကိုအရမ်းစိတ်ပူနေပြီ။လိုက်ရှာမှဖြစ်မယ်”
“မမငယ်တို့လည်းစိတ်ပူနေပါတယ်ကွယ်။တတ်နိုင်သမျှလည်းကြိုးစားနေကြပါတယ်။သက်ထူးဇော်ကိုလိုက်ရှာနေပေမယ့် အခုအထိရှာမတွေ့သေးဘူးလေ။သူကိုယ်တိုင်ပျောက်ဆုံးနေခဲ့တာ”
“သူ့ကိုရှာတွေ့မှဖြစ်မယ်။သူနဲ့ပတ်သက်တဲ့အချက်အလက်တွေသေချာရှာရမယ်။ယွဏ်း ကြိုးစားမယ်”
“ကိုကိုကြီး ကြိုးစားနေသားပဲကွယ်”
“အချိန်ကြာတယ်။ယွဏ်းကိုမတားဆီးပါနဲ့မမငယ်”
“အင်းပါ....မမငယ်လည်း မတားဆီးချင်ပါဘူး။သစ်ရွက်လေးကို မမငယ်တို့လည်းချစ်တယ်။အရမ်းလည်းစိတ်ပူနေတာပါ။မင်းကိုတားဆီးတယ်ဆိုတာကလည်း မင်းတစ်ခုခုဖြစ်သွားရင် သစ်ရွက်ငယ်လေးပြန်လာတဲ့အခါ ကြေကွဲစရာတွေဖြစ်ကုန်မှာစိုးလို့ပြောနေတာ”
“ယွဏ်းကိုယ်တိုင်ကြိုးစားချင်တယ်”
“မမငယ် နားလည်ပါတယ်။ဒီကိစ္စကိုအားလုံးကြိုးစားနေကြတာပဲ။အဆင်ပြေသွားမှာပါ။မင်းကိုဘာမှမဖြစ်စေချင်ဘူး။အဲ့ဒါသစ်ရွက်ငယ်အတွက်လေ....နားလည်တယ်မလား။သစ်ရွက်ငယ်လေး ဘာမှမဖြစ်ဘူးလို့ မမငယ်ယုံကြည်တယ်။သူ့ကိုပြန်ခေါ်လာကြမယ်။အဲ့ဒါကြောင့် မင်းဘာမှမဖြစ်ဖို့လိုအပ်တယ်”
YOU ARE READING
Marry Me In A Tulip Field
Romanceကျွန်မ ဘဝမှာ အလိုချင်ဆုံးအရာတစ်ခုရှိတယ်။ ကျွန်မ မွေးဖွားလာကတည်းက အခုအချိန်အထိ မပိုင်ဆိုင်ဖူးသေးတဲ့အရာတစ်ခု.......။ ကျွန်မ နေ့တိုင်းတွေးတယ်။ အဲ့ဒါကိုပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရမယ်ဆိုရင် ကျွန်မရဲ့ရှင်သန်ခြင်းတွေပြီးပြည့်စုံသွားလိမ့်မယ်လို့ ကျွန်မထင်မိတယ်။ အင်း...
