“ကိုယ့်ရဲ့ ပေါက်စလေးရေ....”
“ရှင်..."
“လာတော့နော်။အပြင်မှာကြာနေပြီ။အိမ်ထဲဝင်ကြစို့”
ယွဏ်းက ပန်းပင်တွေကြားမှာရှိနေတဲ့ကျွန်မကို ကောက်ပွေ့လိုက်လေရဲ့။
“အာ....ရှင်ကြီးက ဇွတ်ပဲကွာ။အဲ့ပန်းပွင့်တွေကိုဆော့လို့တောင်မဝသေးတဲ့ဟာ...”
“ပန်းပွင့်တွေနဲ့နောက်မှဆော့......ကိုယ်နဲ့အရင်လာဆော့ကွာ”
“ဟာ....ရှင်ကြီး.....ဘာတွေကြံစည်နေတာလဲ”
“ကိုယ်နဲ့လိုက်ခဲ့ရင်သိရမှာပေါ့ ပေါက်စရယ်”
ယွဏ်းက သစ်ရွက်ငယ်လေးရဲ့ကိုယ်ကိုရင်ခွင်ထဲနစ်မြုပ်နေအောင်ပွေ့၍ အိမ်ထဲခေါ်သွင်းသွား၏။
ယွဏ်းဘာတွေကြံစည်နေတယ်ထင်ပါသလဲ.....။
သစ်ရွက်ငယ်လေးကိုဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖာပေါ်မှာချထားပေးလိုက်၏။သစ်ရွက်ငယ်ရဲ့ကိုယ်ပေါ်မိုးထား၍ ဆိုဖာကျောမှီကိုလက်နှစ်ဖက်ထောက်ရင်း သစ်ရွက်ငယ်ကို ယွဏ်းကြည့်နေခဲ့သည်။
သစ်ရွက်ငယ်လေးက မျက်လုံးလေးဝိုင်းရင်း ထိတ်ထိတ်လန့်လန့်မေးလေ၏။
“ဘာ....ဘာ...လုပ်မလို့လဲဟင်”
“ကိုယ့်ရဲ့ရင်ဘတ်က ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပေးပါလား ပေါက်စ”
“ရှင်....”
“ဟာကွာ....ဒီပေါက်စလေးကတော့ အမြဲတမ်းယုန်သူငယ်လေးလိုဖြစ်နေပါရောလား....ကိုယ်အသဲယားတယ်သိရဲ့လား”
ယွဏ်းက သစ်ရွက်ငယ်လေးရဲ့လက်ကိုဆွဲယူ၍ သူမ ဝတ်ဆင်ထားတဲ့ရှပ်အင်္ကျီရဲ့အပေါ်ဆုံးကြယ်သီးပေါ်သို့တင်ပေးလိုက်သည်။
“အဲ့ကြယ်သီးကိုဖြုတ်ကြည့်”
“အွန်း”
သစ်ရွက်ငယ်လေးက ကြောင်တောင်တောင်ပုံစံလေးဖြင့် ယွဏ်းခိုင်းတာကိုလုပ်ပေးလာသောအခါ မူကြိုအရွယ်ကလေးသေးသေးလေးလိုဖြစ်နေခဲ့၏။
“ကျစ်.... ကလေးပေါက်စလိုပဲကွာ...အဲ့ဒါကြောင့် မင်းအပေါ်ပိုပိုပြီးပြင်းထန်လာရတာသိရဲ့လား”
YOU ARE READING
Marry Me In A Tulip Field
Romanceကျွန်မ ဘဝမှာ အလိုချင်ဆုံးအရာတစ်ခုရှိတယ်။ ကျွန်မ မွေးဖွားလာကတည်းက အခုအချိန်အထိ မပိုင်ဆိုင်ဖူးသေးတဲ့အရာတစ်ခု.......။ ကျွန်မ နေ့တိုင်းတွေးတယ်။ အဲ့ဒါကိုပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရမယ်ဆိုရင် ကျွန်မရဲ့ရှင်သန်ခြင်းတွေပြီးပြည့်စုံသွားလိမ့်မယ်လို့ ကျွန်မထင်မိတယ်။ အင်း...
