War with the badboy (voltooid)

16. Je bloost

16. Je bloost

Daniel
De blaadjes vallen dwarrelend van de boom. Overal over de grond liggen ze verspreid. Motregen dat tegen het raam tikt, met een redelijke wind. Een somber seizoen kun je het noemen. Alles begint hier aftesterven, zodat het in de lente weer herboren kan worden.

Ik duw mijn hand tegen het koude glas aan. Een rilling gaat langs mij heen. De bewolkte lucht is grauw. De takken van de bomen lijken naar mij te zwaaien. Een zwaai om vaarwel te zeggen. Ik zucht en ga weg van mijn raam.

Ik rek me uit en haal daarna een hand door mijn haar. Ik loop de trap af en hoor dat mijn vader weer het huis binnen is gekomen. Ik snuif. What the fuck moet hij nu weer?!

'Dus, ik neem aan dat jij een vriendje hebt Kelly?' vraagt mijn vader. Ze zitten allebei op de bank. Kelly knikt. 'Ik zou hem wel eens willen ontmoeten.' zegt mijn vader bedenkelijk. Kelly's mond valt open. 'W-wat?' vraagt ze. 'Wat nou als we op een soort familie uitje gaan samen met hun familie. Morgen lijkt me een goed idee.' Kelly kijkt nogsteeds geschrokken. 'Uhm, ja, dat zou best kunnen.' zegt ze en lacht een beetje ongemakkelijk.

'Heeft Daniel ook een vriendin? Ik bedoel, het verbaast me niks als hij er geen heeft. Hij is toch nooit een succes geweest.' zegt hij daarna. Het bloed stijgt me naar mijn hoofd. Wat denkt hij wel niet?! Alle meisjes liggen aan mijn voeten! Ik kan uit een heel assortiment kiezen. Ik snuif boos, maar behalve dat ik boos word, voel ik ook een steek. Een steek, recht door mijn hart. Waarom?

'Papa, kijk mijn tekening!' roep ik. 'Ach, jongen toch, weer een mislukking die bij alle andere kan? Je stelt me altijd telleur.' zegt mijn vader. Mijn vader loopt weg en gaat daarna naar buiten. Ik kijk hem achterna hoe hij zijn auto instapt, zijn haar en stropdas even goed doet en daarna wegrijd. Waarom is hij zo formeel gekleed vandaag?

Een zucht ontsnapt aan mijn mond. Ik kijk naar de tekening in mijn hand. Het is een tekening van ons op vakantie. Ik heb er zo erg mijn best op gedaan... Tranen vormen zich in mijn ogen.

'Wat is er Daniel?' vraagt de vertrouwelijke stem van mijn moeder. 'Papa vindt mijn tekening niet mooi.' zeg ik zacht terwijl er een traan langs mijn wang rolt. 'Laat eens zien.' zegt mijn moeder. Ik geef de tekening aan haar en probeer haar gezichtsuitdrukking te vermijden. Ik kijk naar de punten van mijn schoenen en wiebel ongemakkelijk heen en weer. Bang voor haar reactie.

'Wouw Daniel, hij is prachtig.' Ik kijk op naar het gezicht van mijn moeder. Haar grijze ogen glinsteren van verwondering. Ze heeft bijna dezelfde ogen als ik...

Een lach onthult zich op mijn gezicht. 'Echt waar?' vraag ik opgewonden. 'Ja, echt waar. En weet je wat we met zo'n mooie tekening doen?' vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. 'Die gaan we lekker op de koelkast hangen. Kom mee.' zegt ze. Ik loop huppelend achter mijn moeder aan. Ze hangt de tekening op aan de koelkast en een gevoel van trots giert door mijn lichaam.

Die tekening heb ik nogsteeds... 'Ik heb wel een vriendin.' zeg ik voordat ik besef wat ik heb gezegd. Kelly en mijn vader draaien zich meteen naar mij toe. 'O ja?' vragen ze allebei verbaasd. Ik slik. 'Uhm, ja?...' zeg ik zonder overtuiging. O, kom op man, wat heb je jezelf aangedaan?

'Ik zou haar graag eens willen ontmoeten dan.' zegt mijn vader met eem grijns. Klootzak. Hij heeft het door. Hij weet dat ik lieg. 'Uhm, moet dat?' vraag ik terwijl ik mijn achterhoofd krab. 'Ja, ik zou heel graag willen zien wie er met een mislukking zoals jou zou willen.'

Ik probeer mijn woede onder controle te houden. Net wanneer ik mijn mond open trek zegt Kelly wat. 'Daniel, waarom ga jij dan even je vriendin niet informeren?' Ik adem diep in en uit. 'Ik ga al.' mompel ik.