OYUN BOZAN✔ Final Oldu ( İnatçı Aşıklar Serisi 1 )

12. BÖLÜM "Hesaplaşma" Part 1

12. BÖLÜM "Hesaplaşma" Part 1

Genç kız uzaklaşan ve ardından hafif bir toz fırtınası estiren adamın arabasının arkasından öylece baktı. Gelirken içinde yeşeren umuda tutunmuş ve ilk defa yakaladığını düşündüğü bu duygu için savaşmıştı. Aslında buna savaşmak demek çok yanlış olurdu çünkü, içindeki yeni yeni filizlenen duygular Asi nehri gibi tersine akmış ve Ahu'ya sadece şu an bulunduğu yerde olduğu gibi ardından bakmak kalmıştı. Daha ilk hamlesini yapamadan yenilmişti bu savaşta. Ondan hoşlandığını, etkilendiğini söylediğinde ne kadar da ciddi ve kararlı gözüküyordu halbuki. Ne olmuştu bir anda bu adama. Buluşmaya gelmediği içinmiydi bu tavırlar? İyi de hemen vaz mı geçerdi insan! Hani! o büyük aşka ne olmuştu? Acı dolu bir tebessüm geçti kızın dudaklarından. Aşktan bahseden kimdi ki? Adam ona sadece hoşlandığını söylemişti ve istediği karşılığı bulamayınca, her çapkın erkeğin yaptığını yapıp rotasını yeni avlara çevirmişti. Ne kadar da aptaldı. Bile bile ona kanmıştı. Sözleri belki yalandan ibaretti.

Ama ya o gözler? onlarda gördükleri de mi yalandı? Bu kadar mı iyi bir oyuncu lakin, bir o kadar düzenbaz olurdu bir insan! Gözünden akan damlaları elinin tersiyle sildi ama contası bozulmuş musluk gibi habire akıyordu hain yaşlar. Burnunu çekmeye başlayınca durumun daha vahim bir hale geldiğini kavradı. Yere oturup burnunu çeke çeke, hönkürerek ağlamak istiyordu. Aptallığı için. Düştüğü duruma rağmen hala kalbinde o yalancı düzenbaza karşı bir şeyler hissettiği için. Ve ayağına kadar gelmiş olmasına rağmen onu tanımamazlıktan gelen ve koluna taktığı kadına gülümseyen onu daha bir hafta önce öpen o dudakların sahibine karşılık verdiği için. Ciddi ciddi o her çiçeğe konan, önüne gelen dişiye mavi boncuk dağıtan çapkın için ağlıyor muydu bir de! Hayır, Ahu kendi aptallığına ağlıyordu aslında. Belki de yine kendini kandırıyordu. Bildiği tek bir gerçek vardı, o muhallebi çocuğunun burnundan fitil fitil getirecekti. Gözünün önüne gelen beyaz, kağıt mendille irkildi genç kız. Başını yana çevirdiğinde yanı başında Yılmaz'ı buldu. Çekinmeden uzanıp aldığı mendile burnunu sildi.

Yılmaz kendisinden önce çıkan arkadaşı ve yeni anlaştıkları firmanın, görevlendirdiği Pınar hanıma yetişmek için aceleyle hareket ediyordu. Çalan telefonunun ekranındakini görünce geçiştiremeyeceğini anladı ve Yusuf'a "siz çıkın, ben kendi arabamla size yetişirim" diye seslendi. Telefonu açıp babasıyla bir kaç dakika konuştuktan sonra şirketin kapısından çıktığında, Yusuf ve Pınar hanımın arabayla hareket etmek üzere olduğunu gördü. Asıl görüpte, gözlerine inanamadığı ise ileride dikilen Ahu'nun ta kendisiydi. Cidden genç kız şirkete ait yolun mermer zemininde dikilip Yusuf'a bakarken, Yusuf ona aldırış etmeyip arabayı çalıştırarak oradan ayrılmıştı az önce değil mi?.. Yanlış görmemişti yani! Yada ayaküstü, gündüz vakti rüya falanda görmüyordu. Yılmaz bu manzarayı geriden kaşları çatık olarak bir süre izledi. Şirketteki bazı çalışanlarda Ahu'ya garip bakışlar atarken, kendi aralarında fısıldaşarak biten öğlen paydosu sebebiyle içeri giriyorlardı. Muhasebe bölümünde çalışan asistan kızlardan birini durdurarak kağıt mendili olup olmadığını sordu Yılmaz ve neticesinde elinde bir paket kağıt mendille genç kızın yanına vardığında tahmin ettiği gibi genç kızın ağladığını anladı. Ah, Yusuf ne yapmaya çalışıyordu böyle? Gururuna yenilip aptalca hareketler sergiliyordu. Bunu çok geç fark etmemesini umarak paketten çıkardığı mendillerden birini kıza uzattı.

"Teşekkür ederim" fısıltıyla çıkan boğuk sesten anladığı kızın hala içinin ağlama isteğiyle dolduğuydu. Kıza hiç bakmadan elleri pantolonun cebinde karşıya bakıyordu Yılmaz. Sanki olağan, basit bir sohbet konusundan bahseder gibiydi hali.

"Biz erkekler bazen gerçek olanı değil de, kafamızdan geçen düşündüklerimizi görürüz. Bile bile hata yaptığımızın aslında bilincindeyizdir hatta. Ama şu lanet gurur yok mu? her pisliği o yapıyor işte!" dedi ve kıza bir bakış attı, sözlerinin etkisini görmek için.