Βαρέα και ανθυγιεινά

κεφάλαιο 8

ΧΡΙΣΤΙΝΑ

Οδηγούσα και στο μυαλό μου είχα την έκφραση του, ήταν έξαλλος! Του άξιζε όμως αυτό που είχε πάθει γιατί μου είχε φερθεί σαν αγριάνθρωπος μπροστά σε τόσο κόσμο! Μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπους που κανονικά θα έπρεπε να με σέβονται! Πρώτη φορά θύμωνα τόσο πολύ με κάποιον. Όσο θυμόμουν το βλέμμα που μου είχε ρίξει...ήμουν σίγουρη πως αν ήμουν πιο κοντά θα έβλεπα να βγαίνει καπνός από τα αυτιά του όπως στα κινούμενα σχέδια!! Πραγματικά έτσι και με είχε πιάσει στα χέρια του θα με είχε σκοτώσει! Όσο περνούσαν τα λεπτά και η αδρεναλίνη έφευγε από το σώμα μου τόσο συνειδητοποιούσα ότι αυτό που είχα κάνει στη μηχανή του ήταν πολύ βαρύ... θα με σκότωνε και θα είχε δίκιο!

Αφού έκανα μερικές βόλτες με το αμάξι σκεπτόμενη τις συνέπειες των πράξεων μου, αποφάσισα να μην επιστρέψω πάλι πίσω στην οικοδομή, θα πήγαινα ξανά αύριο... ή μπορεί και μεθαύριο. Μέχρι τότε μπορεί να είχαν κοπάσει κάπως τα νεύρα του! Ίσως χτυπούσε το κεφάλι του σε κανέναν τοίχο από τα νεύρα και πάθαινε αμνησία, έτσι όπως τον είδα είχα πολλές ελπίδες για κάτι τέτοιο!

Τελικά αποφάσισα να πάω στο μαγαζί με τα αθλητικά είδη που δούλευε σαν υπεύθυνη η Όλγα. Ήταν πολύ νωρίς και ήμουν σίγουρη ότι δεν θα ήταν εκεί το αφεντικό της και έτσι θα μπορούσα να της πω τι είχε γίνει... ήθελα την συμβουλή της. Εκείνη πάντα είχε τον τρόπο να με καθησυχάζει και αυτή τη στιγμή το είχα ανάγκη. Πάρκαρα το αυτοκίνητο μου μερικά τετράγωνα μακριά από το μαγαζί και ξεκίνησα να περπατάω με γρήγορο βήμα. Όταν έφτασα στο κατάστημα μπήκα μέσα και την αναζήτησα με το βλέμμα μου, δεν την είδα πουθενά. Μία άγνωστη σε εμένα κοπέλα με πλησίασε και χαμογελώντας με ρώτησε αν μπορούσε να με εξυπηρετήσει. Της απάντησα ότι έψαχνα την Όλγα και εκείνη την φώναξε αμέσως. Η κολλητή μου μόλις με είδε από μακριά έσμιξε τα φρύδια της και με κοίταξε καχύποπτα. Έπειτα με πλησίασε και αφού με φίλησε ξεκίνησε την ανάκριση.

«Για να έρθεις εσύ εδώ πρωί πρωί είμαι σίγουρη ότι κάτι συμβαίνει!! Σε ακούω!» δεν μιλάω αμέσως και με κοιτάζει ερωτηματικά. «Θα μου πεις ή θα με σκάσεις;»

«Εννοείται πως θα στα πω! Για αυτό ήρθα... άσε έγινε χαμός σήμερα στην οικοδομή... έχεις λίγο χρόνο να μιλήσουμε;» κοίταξα γύρω μας, το μαγαζί ήταν άδειο ακόμα μιας και ήταν πολύ πρωί αλλά δεν ήθελα να της τα πω στα όρθια.

«Πάμε μέσα να μου τα πεις, ο Αργύρης λείπει στην Λάρισα στο καινούριο κατάστημα και έτσι δεν έχουμε πρόβλημα!» ο Αργύρης ήταν το αφεντικό της, κάποια στιγμή με γλυκοκοίταζε αλλά δεν ήταν καθόλου ο τύπος μου και του το είχα ξεκόψει από την αρχή. Η Όλγα φώναξε την κοπέλα που είχα δει νωρίτερα και της είπε ότι θα ήταν στο γραφείο αν την χρειαζόταν. Έπειτα μου είπε να την ακολουθήσω και αυτό έκανα. «Να φτιάξω καφέ;» με ρώτησε και εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα ότι εξαιτίας εκείνου του αγροίκου ούτε καφέ δεν είχα πιει!!