Yazmak istemiyordum.
Fakat,
İhtiyaç duyuyordum.
Çünkü,
İnsanlara güvenemezdim,ama kâğıtlar zararsızdı.
Acısı olan insan yazardı.
Aslında,
Benim bir yerim acımıyordu.
Boşluktaydım.
Bir yerden düşüyordum.
Yüksek bir yerden.
Ve bir türlü,
Ayaklarım yere basamıyordu.
İçimde hep bir korku vardı.
Kalbimde,derinlerde...
Ne düşüneceğimi bilmiyordum,
Yada ne hissedeceğimi.
Tek bildiğim şey boşlukta olduğumdu.
Belkide,
Korkumun sebebi buydu.
Bunu bilemezdim.
Kimse bilemezdi.
YOU ARE READING
Şiir Gibi Adam
PoetryÜşür yani ellerin hani, Kalbin yanarken. Dizilir boğazına kelimeler, Susarken. Ve, Ve kalbindeki boşluk artarken, Yerini sızıya bırakırken. Dolar gözlerin. Hayatı yaşarken.. *şiirler bana aittir. Bir yerden alıntı değildir*
