Çünkü bazen,
Nefes almak zorlaşıyor,
Kalan son ipler kopuyordu.
Nefes alamıyorum...
Dayanamıyorum...
Yaşayamıyorum...
Bu,
Canımı çok acıtıyor.
Fiziksel acı ve huhsal acı birbirine giriyor.
Kafam karışık.
Anlayamıyorum.
Sanırım ben normal değilim.
Çünkü,
Normal bir insanın,
Bu kadar çok şeyi,
Kaldırabileceğini sanmıyorum.
Herkes gülerken
Ben,
Kendi karanlığımda
Boğuluyorum...
YOU ARE READING
Şiir Gibi Adam
PoetryÜşür yani ellerin hani, Kalbin yanarken. Dizilir boğazına kelimeler, Susarken. Ve, Ve kalbindeki boşluk artarken, Yerini sızıya bırakırken. Dolar gözlerin. Hayatı yaşarken.. *şiirler bana aittir. Bir yerden alıntı değildir*
