The Imperious Bodyguard

8 ~ Love

CHAPTER EIGHT

GISING ang diwa ni Valerie pero hindi ang kanyang mga mata. But despite of the darkness, there's someone beside her that gives her strength. He's the reason why did not let herself to be afraid of what's going on to her because he's there... he cares for her.

She's not blind, she's aware of that. But some times, she can't help but think about it, maybe she's just denying it? Baka bulag talaga siya? Pero paano nangyari?

Naramdaman niya ang muling pagyakap ni Carlie sa kanya at pagpugpog ng halik sa buo niyang mukha. Halik na tila ba ginigising na siya. Hindi niya mabilang ang araw kung ilan na ba? Ni hindi niya nga rin alam ang oras.

Unless, he would greet her a good morning, then it's morning. If it's evening, he would say good night. They were like that for weeks. There were also some sweet words that he told her. Like, I love You or Mahal Kita.

May itinatago pa lang ka-sweet-an si Carlie. Gustong-gusto niya na talaga magising mula sa mahabang panaginip.

"Hindi ba sinabi ko sayo na kapag nagising ka na gusto ko ay ako ang unang tao na makikita mo?" Naramdaman niya ang paghaplos nito sa kanyang buhok. "Paano mangyayari 'yon kung hindi ka naman gumigising?" the frustration is evident on his voice.

"Paano ko maririnig ang maingay mong boses? Paano ko makikita ang mga kislap dyan sa mata mo kung palagi ka na lang nakapikit?"

Hindi ito galit pero may himig na pag-aalala sa boses. If only she could open her eyes and see him, she will surely jump in joy knowing Carlie is damn worried about her, but sad to say she cannot do that... yet.

Nagsasawa na ba sa kanya ang binata? Ayaw na ba siyang bantayan ni Carlie? Kailangan niya ng magising!

Naramdaman niya ang paghalik nito sa kamay niya.

"Gumising ka na Valerie, please." his begging tone made her heart ache for some reason.

Pinilit niyang gumawa ng tinig at igalaw ang kanyang mga daliri. Alam nyiang kaya niya ng gawin ang bagay na 'yon.

Kahit nahihirapan siya ay pinipilit nya pa rin, basta lang malaman nito na naririnig niya ang mga sinasabi nito at malaman din nito na gustong gusto niya ng makawala sa madilim na lugar na 'yon.

She hates darkness. Kaya nagpapasalamat siya kay Carlie dahil lagi lang itong nasa tabi niya.

"Babalikan kita, I promise.

Iyon ang huling niyang narinig mula sa binata kasabay n'yon ay ang pag bitaw nito sa kanyang kamay at ang paghalik ng matagal nito sa labi niya.

Nagpapaalam na ba ito sa kanya? Parang ganon ang dating ng mga sinabi nito!

Ilan minuto siyang naghintay baka may ginawa lang si Carlie, baka nagluto lang ito at babalik din sa kanya. Habang naghihintay ay pinipilit niya pa rin ang sarili na magising.

Ilan pang minuto na pagpupumilit ay may kaunting liwanang na siyang naaaninag. Hindi siya sigurado kung nakakakita na ba siya pero hindi na masyadong madilim ang natatanaw niya.

Kasabay ng pagkurap-kurap ng kanyang mga mata ay ang pagbukas ng pintuan kung saan at ang malalabong rebulto na papalapit sa gawi niya.

She cannot see them clearly. Malabo pa rin ang paningin inya at nasisilaw siya sa kaunting liwanag na bumalot sa isang silid kung nasaan siya.

"Princess, anak... Baby, gumising ka na nag-aalala na si mommy sayo." It was her mother's voice!

Valerie felt a warm hand on hers.

"Princess, we're here. We are waiting for you to wake up. Alam kong naririnig mo kami, gumising ka na anak." That's her dad's voice.

Gising na siya alam niya iyon... pero hindi niya pa tuluyang naumumulat ang kanyang mga mata.