The Imperious Bodyguard

23 ~ Jealous

CHAPTER TWENTY THREE

"KASADO na ba?" Carlie asked Natalie.

Their listening device is now on. Sinisipat niya si Valerie at Corvette na hindi kalayuan sa kanya. Mukhang enjoy na enjoy ang dalawa sa pagpapaaraw. Maaga pa naman kaya ayos lang.

"Kanina pa. Ikaw na lang ang hinihintay,"

"I will be there in a few minutes," then turned off the device.

Pinuntahan ni Carlie ang mag-ina niya na nagpapaaraw sa malawak na hardin ng pamilya Williams.

They can't live in a one roof yet. Dahil sigurado siyang hindi naman sasama sa kanya si Valerie. Pansamantala ay sa mansyon siya ng mga ito tumutuloy. Wala rin naman problema sa pamilya nito ang bagay na 'yon. Naiintindihan naman nila Don Henry ang sitwasyon nila.

From behind, he embrace Valerie who's carrying Corvette on her chest.

Napangisi siya nang napatuwid ito mula sa pagkakatayo. Hinalik-halikan niya ang batok nito.

"C-Carlie, ano ba? Baka may makakita sayo," reklamo nito.

"Who cares? Wala naman masama sa ginagawa ko."

Lumayo si Valerie sa kanya at hinarap siya. Pinigil niyang huwag mapangiti nang makita ang pamumula ng magkabilang pisngi nito.

"You kissed me!"

"We did more than that. So... what's the big deal if I kiss you?"

Tumatawa na siya sa isip niya dahil sa pamumula ng kaharap.

Pinasadahan niya ng tingin ang buong katawan ni Valerie. Nagkalaman na ito, pati ang dibdib ay lumaki rin.

His jeans tightened a bit, making him cursed himself.

Kapag hindi siya nakapagpigil ay aangkinin niya na talaga ito. Ang tagal niya ng nagtitimpi at nag-ko-control. Ilang buwan na rin ang nakalipas.

"Quit staring!" she hissed and leered at him.

"Why not? Ikaw nga lagi mo akong tinitignan. Tapos ako, pinagbabawalan mo?"

Lumapit siya kay Valerie at marahan na hinaplos ang pisngi ng anak nilang namumula na rin.

"Get inside. Nahahawa na sa pamumula mo si Corvette," he chuckled.

"Nagpapaaraw pa kami. Vitamin D!" umingos nito at marahan na inuyug-iyog ang anak nila.

That view is perfect. His son together with Valerie.

"Aalis muna ako," paalam niya.

"Saan ka naman pupunta?"

Para na silang mag-asawa. Dati-rati ay hindi naman siya nagpapaalam kung saan lupalop siya pupunta dahil may sarili siyang desisyon at ayaw niyang may istorbo sa mga lakad niya.

But things are different now. He's not alone anymore. He can't just leave and come back.

Nag-iba na ang ihip ng hangin dahil nagising na lang siya isang umaga na kailangan magpapaalam na siya sa babaeng kaharap niya kapag aalis siya. Pati ang oras ng uwi niya ay dapat alam nito.

Hindi na siya tumatanggap ng trabaho na pangmatagalan. Ang tinatanggap niya ay iyong saglit lang at mga dalawang araw lang ang itinatagal.

He always wants to go home as soon as possible so he will see Valerie and their son. Pati ang kaligayahan niya ay bumababaw na rin ngunit hindi naman ibig sabihin no'n ay nakalimot na siya sa iba pang responsibilidad niya.

He's still determined to continue seeking for justice for his brother. No one can stop him from doing that.

He can't forgive easily. He can't forget. The pain of losing his beloved brother is not something that he can just forget and move on.