The Heart Doctor ✔

Chapter 7: Hoy

 Naghihintay ako nayon sa gago, ang tagal magbihis  parang babae. Nandito parin ako sa unit niya. Inaliw ko ang sarili ko sa paglibot-libot sa unit niya, fan din pala siya ng black and white. Ayun, salamat naman lumabas na, ang kanyang suot, gaya-gaya talaga.  Naka white v-neck shirt at naka-jeans din.

“R-Ramos gusto mo ba talagang sumama?” triple sapak matatanggap ko nito eh. Hindi niya pa kasi alam na out of town ako anong oras naba? Malapit na mag-alas dos. Kung tatakutin ko kaya ‘to. But I guess it’s useless.

“I’ve said my words.”

“Ok, ok.. just bring some clothes with you.” Sagot ko. Pagtingin ko sa kanya agad na sumibol ang isang pakalawak-lawak na ngiti sa muhka. Agad niyang kinuha ang isang bag-pack, boy-scout? Dora, ikaw ba ‘yan? Ano ba ang iniisip ng mokong nato? Like seriously? Is he thinking—HELL NO! Puro katanungan ang nasa-isip ko ngayon ah. Wala bang sagot manlang? tanong din yun eh.

Tumayo na ako, papuntang labasan naghihintay sa kanyang ‘mahiwagang’pag-unlock ng kanyang pintuan. Bumalik ako sa unit ko at siya din sumunod. Dumiretso ako sa kusina, dahil wala pa akong kain, kaya kumuha na ako ng makakain at linantakan ko na (what a word). Di ko na inimbita si Ramos na kumain. Pero nakakahiya na nakakakonsenya, na nakakairita.

“Uy, Ramos gusto mo?” alok ko sa kanya. Ngumisi na naman ang mokong. Really? Ano ang pinag-iisip nito? Endorser na toothpaste ang peg?

“Noodles? really? That’s  so unhealthy.” Nagcomment pa, isang simpleng ‘no thanks’ lang naman ang sagot. Ang arte talaga ng mokong nato. Anak mayaman kasi! And what’s wrong with noodles? Aber!Nagkibit balikat nalang ako at nagpatuloy ng kain. Pagkatapos maghugas ng pinggan, kinuha ko na ang mga gamit ko, nag-double check kung may naka-plug pa ba na appliances. Lumabas na kami at sumakay ng elevator, pag labas ng lobby, pinagtitinginan kami ng mga tao. Anong meron?

“Ay ang kyut nila, parehas ng damit”

“Bagay sila no?”

“Is that Enzo Ramos?”

“Sino ‘yang babaeng ‘yan pero infairness! Mas maganda ako sa kanya.”

Really?Oh, come on mammon! What’s wrong with the people of the Philippines? Di ko nalang pinansin ang mga taong yun. Hays, mga bubuyog nga naman, kahit anong iwas mo sugod parin ng sugod!

“Uhm, so sama ka no? I’ll be using my car and you’ll be using yours, mkay?” tanong ko pero nakakunot na tanong ang sagot niya sakin. Kailan pa naging sago t ang tanong?

“What?” ito na naman yung ‘anu?’ ‘what?’ English ng english. Parang di naman nag-e-english ang nagsalita.“NO. We will use my car.” Full of authority niyang sabi. Pumunta na kami sa car park hindi na ako kumontra or should I say hindi na ako kokontra dahil ako palagin talo. Agad akong sumakay sa shotgun seat, gustuhin ko sanang dun sa likod para ma-feel ko kung anung feeling ng may driver, pero dahil may hiya ako sa katawan, shotgun seat nalang. Sinuot ko na ang seatbelt. Sinabi ko sa kanya kong saan ang lugar na pupuntahan namin, may GPS naman ang car niya. Sosyal niya ha! My decision to let him come with me is partly right! PARTLY! I don’t have to tired myself in driving for freakin’ hours.

Tahimik ah? Gusto ko magpa-radio pero, nahihiya akong magtanong kung pwede ba. Binaling ko nalang ang atensyon ko sa mga nadadaan naming mga bahay at kung ano’t anu pa.

“Ah.. pwede i-on ang radio?”nawala na ang hiya ko. He just nodded, with that ini-on ko na ang radio at hinanap ang favourite radio for life I mean station. The song creates the awkward atmosphere, so I shift it to the next station hoping for a ‘normal’ song. What the? Ano ba ang mga VJ ng mga station na ‘to puro inlove? Wala bang matino na song? Yung hindi love song? Yung chill lang, pero halos lahat ng radio station puros love song ang pinapatugtog. Kaya pinatay ko nalang.