Don't Settle for Less

Reminiscing

Janine's POV

Nasa loob ako ng kwarto ko ngayon. I'm trying to focus myself sa pagrereview but I can't. Iniisip ko pa din yung nangyari kanina.

Hindi ko alam kung anong pwedeng mangyari. Natatakot ako dahil baka iwan nanaman ako ng taong gusto ko.

-------------------Flashback----------------------

Childhood sweetheart ko si Jastine Bryle Alvarez. My first crush, my ONLY friend and my first heartbreak.

We grew up together. I like him since I can remember. Magkapitbahay kami sa pinas noong nakatira pa ako sa mga tita at tito ko. Lagi akong sumasama sa kanya dahil gusto ko lagi akong nasa tabi nya. Nasabi nga nya sa akin na hindi nya ako iiwan kahit kailan kahit tumanda pa kami.

Ang bait bait nya sa akin noon, dahil don nagkagusto ako sa kanya. Hindi naman siya mahirap mahalin pero nagbago ang lahat ng bigla siyang lumayo.

13 years old kami ng mangyari ang isa sa pinakamasakit na event g buhay ko.

"pwede ba Nin! layuan moko! naiirita na ako sayo, kahit saan ako magpunta nandun ka! para kang aso!" nasa school kami ngayon. 

Valentines day.

Gusto ko kasing ibigay sa kanya yung ginawa kong sketch. Litrato namin nung mga bata pa kami, yung first picture namin.

"uhm, gusto ko lang naman ibigay to sayo" naiiyak kong sabi sa kanya at inilahad ang sketch ko na nakaframe.

Ang daming taong nakatingin sa amin ngayon dahil sa lakas ng sigaw nya. Pero hindi ko yun pinansin dahil wala naman akong pakialam sa mga sasabihin ng ibang tao.

"ano to!?" kinuha nya yung inaabot ko sa kanya at tinigyan yon. "walang kwenta"

Ang sakit. Ano bang nagawa ko sa kanya? Hindi ko siya tinignan dahil nangingilid na ang luha ko sa mata.

"nagsasayang ka lang ng panahon mo, lubayan mo na ako at wag kang magpapakita sa akin kahit kailan" itinapon nya yung ibinigay ko sa harap ko, pinulot ko agad yon at hindi ko alam na nabasag pala, tinignan ko ang isang kamay ko, may tumutulo ng dugo pero hindi ko nararamdaman. Lumakad na siya palayo sa akin. Yung kaninang nagbabadyang tumulong luha ko ay kumawala na.

Nakayuko lang ako at naglakad palayo kung nasaan kami kanina. Hindi ko kaya yung sakit. Parang mahihimatay ako ng wala sa oras.

Naglakad lang ako ng naglakad. Hindi ko alam kung saan ako pupunta pero dinala ako ng mga paa ko sa isang private village kalapit ng village namin.