Absolution(Sequel to Russian Roulette)

Chapter 1

Το κρύο είναι τσουχτερό, τρυπάει το δέρμα και μπαίνει στην καρδιά. Κάποτε θα έλεγα πως η θερμοκρασία θα ήταν ίδια, ίσως η καρδιά μου να ήταν πιο κρύα. Είναι στιγμές που έρχονται στη ζωή σου και την αλλάζουν ολοκληρωτικά. Πρόσωπα, καταστάσεις, γεγονότα. Αυτό γίνεται τον τελευταίο χρόνο και κάτι μήνες. Η θερμοκρασία είναι κάτω του μηδενός, κανένας δεν κάθεται στον εξωτερικό χώρο του πανεπιστημίου. Έχω αργήσει για το μάθημα μα δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Θα το περάσω. Πρέπει να τελειώσω από αυτή τη σκατοσχολή κάποια στιγμή. Το τσιγάρο τελειώνει σταδιακά με την πάροδο του χρόνου. Παρατηρώ τη φωτιά καθώς φτάνει σχεδόν στη γόπα. Το φέρνω στα χείλη μου και ρουφάω τον καπνό στα πνευμόνια μου για τελευταία φορά πριν το πετάξω κάτω για να σβήσει. Ξέρω πως στην είσοδο μέσα που βρίσκεται δέκα μέτρα μακριά μου με περιμένει η Camila. Τα πράγματα είναι μπερδεμένα, πότε δεν ήταν; Δεν θα κάτσω να τα σκεφτώ πάλι, θα χάσω τελείως την αίσθηση του χρόνου. Έβγαλα μια μαστίχα από την τσάντα μου για να φύγει η γεύση του τσιγάρου και με αργό περπάτημα κατευθύνθηκα προς την πόρτα της εισόδου. "Το ξέρεις ότι δεν μου αρέσει αυτό που κάνεις", μου είπε χωρίς να κουνηθεί από το παγκάκι στο οποίο καθόταν, σχεδόν δίπλα στην είσοδο. Δεν είχε όρεξη, ούτε και γω οπότε δεν είχα σκοπό να μαλώσω μαζί της γι'αυτό το θέμα ξανά. Ξέρει πως δεν καπνίζω συστηματικά, όταν το έχω ανάγκη μόνο. Το έχουμε συζητήσει πολλές φορές. "Συνήθισε το", της είπα απότομα και κάθισα δίπλα της. "Ο λόγος που είσαι έτσι;". Ένιωσα το χέρι της να αγγίζει το δικό μου απαλά. "Έξι μήνες Camila. Έξι γαμημένοι μήνες και ακόμη δεν έχεις βρει το κουράγιο να της μιλήσεις", είπα και τράβηξα απότομα το χέρι μου. "Πάει το Camz, σοβαρά τα πράγματα. Σου έχω εξηγήσει ότι δεν είναι εύκολο. Περνάει δύσκολα και-". "Μπα, σώπα. Περνάει δύσκολα. Εμένα με ρωτάς; Μόνο την πάρτη σου σκέφτεσαι. Εμένα γαμώτο μου με ρώτησες αν θέλω να σε μοιράζομαι; Προφανώς και δεν θέλω. Και για πες μου. Θα κατέβεις να τη δεις πάλι; Κρίμα είναι, μισό χρόνο σχέση". Την άκουσα να παίρνει μια βαθιά ανάσα. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Ο θυμός μου και η ζήλεια μου με τύφλωσαν πάλι. Ξέρω από τώρα τι θα γίνει. Και το σιχαίνομαι αυτό. "Όχι Lauren, δεν θα κατέβω. Πάω στο μάθημα. Θα τα πούμε μετά", είπε και σηκώθηκε όρθια απότομα. Πήρε από το παγκάκι τα πράγματα της και απομακρύνθηκε χωρίς να με κοιτάξει.

Μερικά δευτερόλεπτα και είχα χάσει την μορφή της από τα μάτια μου. Γύρισα το βλέμμα μου στα χέρια μου. Πήρα μερικές βαθιές ανάσες για να ηρεμήσω, έπρεπε να ηρεμήσω. Δε χρειάζεται να καταφύγω στην εύκολη λύση για ηρεμία. Δεν ήταν κάτι δύσκολο. Έχω ηρεμήσει μόνη μου και από χειρότερα. Ένας απλός καυγάς με την Camila. Τίποτα ασυνήθιστο. Άλλωστε έχω δίκιο και το ξέρω. Σηκώθηκα από το παγκάκι και πήγα να ρίξω λίγο κρύο νερό στο πρόσωπο μου. Κοίταξα την αντανάκλαση μου στον καθρέφτη. Ήταν εμφανές πως ήμουν κουρασμένη, άυπνη από τους μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια μου. Ένιωσα το κινητό μου να τρίζει στην μπροστινή μου τσέπη. Το έβγαλα απευθείας καθώς φαντάστηκα πως θα ήταν η Camila και θα ήθελε να μου ζητήσει συγγνώμη. Έπεσα έξω όμως. Απάντησα απευθείας στην κλήση, ήταν αρκετά σημαντική. "Καλημέρα Lauren. Όλα έτοιμα με το συμβόλαιο. Όποτε μπορέσεις μέσα στην ημέρα πέρνα για να υπογράψεις". "Ναι θα περάσω μετά τη σχολή. Ευχαριστώ και πάλι Κώστα". "Τίποτα. Καταλαβαίνω", είπε και τερμάτισε την κλήση. Η διάθεση μου έφτιαξε απότομα μετά τα τελευταία νέα. Κατευθύνθηκα προς το κυλικείο της σχολής και πήρα έναν καφέ. Έπρεπε να πάω στο γραφείο του καθηγητή μου. Θα συζητούσαμε για την πτυχιακή εργασία μου.