Absolution(Sequel to Russian Roulette)

Chapter 19

"Lauren. Πρέπει να πάρεις την απόφαση γρήγορα. Δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο". Τα δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου χώρις σταματημό. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Δεν έπρεπε να βρεθώ ποτέ σε αυτό το δίλημμα. "Γιατρέ, ελάτε γρήγορα μέσα. Δεν θα αντέξει πολύ".

*2 ώρες νωρίτερα*

"Dinah. Γυρίστε σπίτι. Πάρτε τηλέφωνο την Μιχαέλα και εξηγείστε της τι έγινε. Βρεθείτε όλες μαζί. Εγώ πάω στην αποθήκη. Μόνη μου. Πριν μπω, θα σας πάρω τηλέφωνο. Καταγράψτε την κλήση, θα μιλήσουμε για πολλά πράγματα. Καλό θα ήταν να ειδοποιήσει την αστυνομία και ένα ασθενοφόρο να έρθουν την κατάλληλη στιγμή". Δεν άφησα την κοπέλα μπροστά μου να απαντήσει. Ξέρω πως αν μιλήσει, δεν θα συμφωνήσει με αυτό που της είπα. Μπήκα κατευθείαν στο αυτοκίνητο μου και ξεκίνησα τη διαδρομή για την εγκαταλελειμένη αποθήκη. Τουλάχιστον, ήμουν μέσα στην ώρα και κανείς δεν θα πάθαινε κάτι, ή έτσι θέλω να ελπίζω. "Απλά, μείνε ψύχραιμη όπως κι αν βρίσκεται η Camila. Πρέπει να διατηρήσεις την ηρεμία σου. Μην του πας κόντρα, δεν θα ωφελήσει πουθενά. Με τα νερά του. Κι αν σου ζητήσει να σταματήσεις να ψάχνεις, αυτό θα κάνεις. Δεν υπάρχει λόγος να ασχολείσαι άλλο με αυτή την ιστορία", είπα στον εαυτό μου όταν πάρκαρα με το αυτοκίνητο έξω από την αποθήκη. Πήρα μερικές βαθιές ανάσες και έβγαλα το όπλο μου από την τσάντα μου. Το τοποθέτησα προσεκτικά στο πίσω μέρος του παντελονιού μου και έβαλα στην τσέπη μου έναν δεύτερο γεμιστήρα που είχα. "Με ακούτε καλά;". "Lauren. Δεν έπρεπε να πας. Ειδοποίησα τους δικούς μου θα είναι εκεί σε λίγα λεπτά", είπε η Μιχαέλα ανήσυχα. "Πες τους να αργήσουν. Αν έρθουν τώρα, μπορεί να τους σκοτώσει όλους εκεί μέσα και δεν το διακινδυνεύω. Αφήστε με να μιλήσω πρώτα μαζί του, να μάθω γιατί γίνεται όλο αυτό. Θα κλείσω τη φωνή και θα έχω το κινητό στην τσέπη μου, ελπίζω να με ακούτε", είπα και βγήκα απο το αυτοκίνητο, κατευθυνόμενη προς την πίσω είσοδο της αποθήκης αφού η μπροστινή είναι κλειδωμένη. Τράβηξα την παλιά, σκουριασμένη πόρτα κάνοντας ιδιαίτερη φασαρία αλλά δεν με νοιάζει ιδιαίτερα, δεν ήρθα για να κρυφτώ. Στην άλλη πλευρά μπορώ να διακρίνω μια λάμπα αναμένη και τρεις σκιές ανθρώπων. Ωστόσο, τα ράφια με εμποδίζουν να δω απευθείας τα πρόσωπα τους. Προχωράω αργά προς το μέρος τους και μπορώ να διακρίνω την κοπέλα μου καθισμένη σε μία καρέκλα και δεμένη. Ίσως είναι η ευκαιρία μου να βγάλω το όπλο και να τον πυροβολήσω απευθείας. Καθώς τα βήματα μου με φέρνουν πιο κοντά, παρατηρώ πως και η Νικολέτα, η μητέρα του είναι και αυτή δεμένη στην καρέκλα στην οποία κάθεται, κάτι που μου προκαλεί μεγάλη έκπληξη. "Καλώς την κι ας άργησε. Γιατί άργησε. Σε είχα για πιο έξυπνη", είπε και σταμάτησε να στηρίζεται στον τοίχο από πίσω του. Ο βηματισμός του τον οδηγεί μπροστά μου ακριβώς και η αναπνοή του μυρίζει τσιγάρο. Γυρνάω το βλέμμα μου αργά προς την κοπέλα μου. Φαίνεται κουρασμένη. Τα μάτια της είναι κόκκινα, έκλαιγε. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και γυρνάω από την ακριβώς αντίθετη πλευρά αντικρίζοντας την Νικολέτα. "Γιατί έχεις δεμένη την μάνα σου;". "Γιατί κι αυτή, όπως και η κοπέλα σου είναι μια πουτάνα και δεν το ανέχομαι στην οικογένεια μου", είπε και ακούμπησε στην άκρη ενός παλιού γραφείου που υπήρχε λίγο πιο πίσω. "Για την μάνα σου πες ότι θέλεις, για την κοπέλα μου σου απαγορεύω". Μου χαμογέλασε ειρωνικά και κατευθύνθηκε προς το μέρος της Νικολέτας. Με μία απότομη κίνηση κατέβασε την πετσέτα με την οποία της είχε κλείσει το πρόσωπο. "Μίλα ηλίθια γυναίκα! Μίλα και πες της τα όλα γιατί θα γίνει της πουτάνας ΕΔΩ ΣΗΜΕΡΑ!", φώναξε στο τέλος και η παλάμη του βρέθηκε με δύναμη στο πρόσωπο της. Έβγαλε το όπλο του και το σημάδεψε προς το κεφάλι της. Πήρε μια καρέκλα από πίσω του και την έσπρωξε προς το μέρος μου. "Κάτσε. Και άκου. Γιατί έχεις πολλά να μάθεις σήμερα", είπε και κάθισε κι αυτός σε άλλη μία, το όπλο του συνεχίζει να σημαδεύει το κεφάλι της. Νιώθω πως έχω να μάθω κι άλλα πράγματα και δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Γύρισα προς το μέρος της κοπέλας μου και μου έκανε νόημα με το κεφάλι της πως είναι καλα.