Absolution(Sequel to Russian Roulette)

Chapter 20 - The end

Είμαι υποστηρικτής της ιδέας ότι όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Από μικρά, ασήμαντα πράγματα μέχρι καταστάσεις που μας αλλάζουν όλη τη ζωή δραματικά. Δεν ξέρω γιατί κάθομαι και τα σκέφτομαι όλα αυτά. Ίσως φταίει που έχουν περάσει 5 χρόνια από εκείνη τη μέρα. Από τότε που άλλαξε όλη μου η ζωή κυριολεκτικά. Με έχει πάρει ο ύπνος στον καναπέ, αρκετά συχνό φαινόμενο καθώς είμαι πολύ κουρασμένη μετά από την περιοδεία που έκανα σε όλη την Ελλάδα και πολλές φορές δεν έχω το κουράγιο να σηκωθώ και να πάω στην κρεβατοκάμαρα. Σηκώθηκα με λίγη δυσκολία, χρειάζομαι κι άλλον ύπνο όμως έχω άλλες προτεραιότητες για σήμερα. Έκανα ένα μπάνιο γρήγορα και στη συνέχεια ετοίμασα πρωινό. "Camila. Σήκω. Είναι οκτώ. Έχουμε να κάνουμε πολλά σήμερα", φώναξα από το κάτω μέρος της σκάλας και γύρισα ξανά στην κουζίνα. Λίγα λεπτά αργότερα ένιωσα τα χέρια της κόρης μου να τυλίγονται γύρω από τα πόδια μου ενώ εγώ ετοίμαζα τον καφέ μου. "Καλημέρα στην εορτάζουσα. Τι έγινε μικρό; Πολύ γρήγορα δεν μεγαλώνεις", είπα και την σήκωσα στην αγκαλιά μου. "Εγώ δεν θέλω να μεγαλώσω άλλο. Θέλω να μείνω τόσο", είπε και μου χαμογέλασε και πέρασε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου. "Ναι αλλά δεν το κανονίζεις εσύ αυτό. Κι εγώ θέλω να μείνεις τόσο". Την άφησα πάνω στο τραπέζι και στάθηκα μπροστά της. Τα καστανά της μάτια, αν και νυσταγμένα, είναι γεμάτα αισιοδοξία και χαρά, φταίει που είναι και τα γενέθλια της ως ένα μέρος. Όμως πάντα όταν την κοιτάω, μου θυμίζουν την πραγματική της μητέρα. Μπορώ να πω ότι της μοιάζει απίστευτα. Είναι σαν να έχουν πάρει την Camila και να την έχουν γυρίσει μερικά χρόνια πίσω. "Λοιπόν. Άκου τι έχει το πρόγραμμα σήμερα. Θα φάμε τώρα πρωινό που είναι έκπληξη". "Έκπληξη;!", είπε με ενθουσιασμό και μου χάρισε ένα χαμόγελο που έκανε την ψυχή μου να λιώσει. "Αχααα. Και μετά θα βγούμε. Θα πάμε να δούμε την μαμά. Και μετά θα πάμε για φαγητό και θα παίξουμε και όταν γυρίσουμε, θα δούμε τα δώρα σου. Τι λες;". "Εγώ όμως θέλω να δω τώρα τα δώρα μου", είπε και κατέβασε το βλέμμα της στα πόδια της που κουνιόντουσαν έντονα. "Μμμ. Ίσως να σου δώσω ένα μέσα στην ημέρα. Αλλά θέλω να τα δεις όταν γυρίσουμε από έξω το απόγευμα". "Καλά. Θα δούμε και την θεία Taylor;". "Θέλεις να περάσουμε πριν πάμε στην μαμά;". "Ναι. Θέλω".

Μας πήρε περίπου μία ώρα μέχρι να φάμε και να ετοιμαστούμε για να βγούμε. Αυτό το κορίτσι είναι μέσα στην ενέργεια και πρέπει να την κυνηγάω σε όλο το σπίτι για να την πιάσω. Όμως δεν παραπονιέμαι. Μου αρέσει. Ζω γι'αυτές τις στιγμές. Όταν πλέον καταφέραμε να ετοιμαστούμε και ήμασταν έτοιμες να φύγουμε από το σπίτι, άκουσα το κουδούνι της πόρτας. Δεν περίμενα κάποιον οπότε μου έκανε λίγο εντύπωση. "Καλημέρα Dinah. Έπρεπε να πάρεις τηλέφωνο, ήμασταν έτοιμες να φύγουμε", είπα στην νεαρή κοπέλα και έκανα στην άκρη για να μπει. "Χέστηκα. Ήρθα να δω την μικρή. Είμαι η νονά της και της έχω το δώρο της. Καλημέρα και σε σένα Lauren", είπε και μπήκε στο σπίτι γρήγορα. "Γεια σου μικρή μαϊμουδίτσα που έχεις και γενέθλια σήμερα", είπε στην κόρη μου και αυτή έτρεξε στην αγκαλιά της φωνάζοντας το όνομα της. "Νονά Dinah. Η μαμά Lauren δεν μου δίνει τα δώρα μου". "Βρε. Τι του κάνεις του παιδιού. Δώστου τα δώρα του. Ακούς εκεί. Σε αφήνει να περιμένεις". "Τα έχω κανονίσει όλα για σήμερα δεν θα μου το χαλάσεις εσύ". "Τι ώρα θα βγούμε μιας που το ανέφερες;", είπε και γαργάλησε την μικρή Camila στο στομάχι κάνοντας την να αρχίσει να γελάει πολύ δυνατά. "Θα έλεγα και τα κορίτσια γύρω στις δύο; Νομίζω πως είναι καλά". Τελικά άλλαξαν κάπως τα σχέδια και η Dinah έμεινε για να πιει έναν καφέ. Κλασικά, έκαναν κόμμα εναντίον μου, πως φαίνεται ότι είναι παιδί της Camila. Φύγαμε γύρω στις 11 και μισή από το σπίτι. Η διαδρομή που ακολουθούσαμε ήταν πολύ γνωστή. Την έχω κάνει αρκετές φορές μέσα στα χρόνια. Πάρκαρα μετά από ένα μισάωρο περίπου έξω από νεκροταφείο και κατέβηκα από το αυτοκίνητο. Είχα ένα μήνυμα στο κινητό, ήταν η κοπέλα μου. Της είπα που είμαστε με την μικρή και είπε ότι θα έρθει να μας συναντήσει αντί να πάμε να την βρούμε. Έβγαλα προσεκτικά την μικρή από το καρεκλάκι του αυτοκινήτου και μόλις πάτησε τα πόδια της στο έδαφος, έπιασε αμέσως το χέρι μου. Νιώθω την καρδιά μου να ζεσταίνεται κάθε φορά που αυτό το πλάσμα με αγγίζει και μου δείχνει ότι με αγαπάει. Κάθισα λίγο στα γόνατα μου για να της φτιάξω το φόρεμα της. "Σ'αγαπάω πολύ", είπα και την φίλησα στο μέτωπο. "Κι εγώ σ'αγαπάω πολύ μαμά. Πάρα πάρα πάρα πολύ", είπε και με φίλησε στο μάγουλο πιο τρυφερά από ποτέ. Σηκώθηκα πάλι όρθια και έπιασα το μικροσκοπικό χεράκι της σε σχέση με το δικό μου. Τα βήματα μου μας οδήγησαν πολύ γρήγορα στον συγκεκριμένο τάφο, είχα κάνει πάρα πολλές φορές αυτή τη διαδρομή. Κάθε φορά που βρίσκομαι σε αυτόν τον χώρο, νιώθω ότι πνίγομαι. Δεν μπορώ να την βλέπω εδώ. Την άλλωτε ενεργητική κοπέλα που πλέον αποτελεί κόκκαλα μέσα σε συγκεκριμένες διαστάσεις. "Καλημέρα Taylor", είπα και προσπάθησα να μην δείξω την συγκίνηση μου μπροστά στην μικρή μου κόρη. "Γεια σου θεία Taylor". "Θα πας να πάρεις κεράκια από εκεί για να ανάψουμε;". "Ναι θα πάω". Της έδωσα λεφτά και έφυγε τρέχοντας. "Είναι τόσο περίεργο, ακόμη και μετά από δύο χρόνια, να έρχομαι εδώ. Άλλοι βέβαια δεν θα έμπαιναν στον κόπο. Στην ουσία, δεν είσαι βιολογική μου αδερφή. Όμως, έκανα τα πάντα για να σε σώσω και σε έχασα από έναν μαλάκα που απλά δεν σταμάτησε σε ένα φανάρι. Μακάρι να ήσουν εδώ. Δεν ξέρεις πόσο μου λείπεις, αλήθεια", είπα και σκούπισα τα δάκρυα μου, δεν ήθελα να με δει έτσι η μικρή. Έφερε τα κεράκια και τα ανάψαμε στο μνήμα της. Καθάρισα λίγο τριγύρω και πάνω στο μάρμαρο μέχρι που ένιωσα κάποιον να πλησιάζει. "Ποια πριγκίπισσα γίνεται σήμερα πέντε χρονών;", είπε η κοπέλα μου και γονάτισε για να έρθει στην αγκαλιά της η κόρη μας. "Μαμά Camila!", φώναξε και έτρεξε στην αγκαλιά της. Γύρισα το βλέμμα μου προς το μέρος τους και τις θαύμαζα. Είναι τόσο ίδιες. Θέε μου τι έχω κάνει για να τις κερδίσω. Είναι ο ορισμός της χαρούμενης οικογένειας. "Lauren, μην είσαι έτσι. Σε θέλω ευδιάθετη σήμερα", είπε η Camz και ήρθε στο μέρος μου, δίνοντας μου ένα φιλί στα χείλη απαλά. "Συγγνώμη αλλά ξέρεις", είπα και χαμογέλασα ελάχιστα. "Ναι, είσαι σαν Μεγάλη Παρασκεύη. Γίνε λίγο Κυριακή του Πάσχα για την κόρη μας". "Ναι, δεν είναι μόνο τα γενέθλια της σήμερα", είπα και έπιασα το ένα χέρι της μικρής, το άλλο το κρατούσε η Camila καθώς περπατούσαμε προς το αυτοκίνητο. "Το ξέρω προφανώς. Αλλά δε χρειάζεται να τα θυμάσαι. Δεν έφυγα. Είμαι εδώ. Δεν σε άφησα", είπε και έβαλε την κόρη μας στο αυτοκίνητο. "Το ξέρω όμως στην σκέψη ότι θα μπορούσα να σε είχα χάσει. Φαντάζεσαι να μην είχε σταματήσει ο άλλος γιατρός μέσα να σε επαναφέρει παρόλο που ο ένας είχε δηλώσει τον θάνατο σου; Θέε μου. Ήταν απαίσιο", είπα και μπήκα στο αυτοκίνητο όπως και η κοπέλα μου στην θέση του συνοδηγού. "Εγώ το μόνο που θυμάμαι είναι να ξυπνάω και να σε ακούω να ουρλιάζεις. Μπορούμε να το ξεχάσουμε σε παρακαλώ για τώρα; Για την κόρη μας".

Μερικές ώρες αργότερα βρισκόμασταν όλες μαζί με τις φίλες μας για φαγητό σε ένα εστιατόριο. Η Cami, όπως φωνάζουμε κυρίως την κόρη μας, έπαιζε με τον γιο της Ally, τον Στέφανο κι εμείς τρώγαμε χαλαρά όλοι με τις σχέσεις μας. Έχω φύγει από την συζήτηση. Το μυαλό μου ταξιδεύει στην ημέρα πριν από πέντε χρόνια για ακόμα μία φορά. Τότε που ο βιολογικός μου αδερφός σκότωσε τη βιολογική μου μητέρα. Και μετά προσπάθησε να καταστρέψει τη ζωή μου. Και τον σκότωσα. Τον σκότωσα χωρίς ενδοιασμούς. Για να τα έχω όλα αυτά, χρειάστηκε να αφαιρέσω τη ζωή ενός ανθρώπου. Όμως ξέρω ότι άξιζε γιατί έκανε πολλά. Έφταιγε. Μπορεί να σκότωσα αλλά ξέρω πως έκανα καλό. Όταν μου ανακοίνωσαν πως η κοπέλα μου πέθανε, εγώ πέθανα μαζί της. Έχασα ότι πιο πολύτιμο είχα. Ένιωσα την καρδιά μου να γίνεται κομμάτια. Τουλάχιστον ένας γιατρός δεν σταμάτησε να ελπίζει και δευτερόλεπτα αργότερα ξύπνησε. Γυρνάω το βλέμμα μου στην διπλανή καρέκλα μου και αντικρίζω τα καστανά της μάτια να με κοιτάζουν. Ένα απαλό χαμόγελο είναι ζωγραφισμένο στα χείλη της. Είναι τόσο όμορφη, σαν άγγελος. "Γιατί είσαι βουρκωμένη;", είπε και έπιασε το χέρι μου. "Γιατί σ'αγαπάω". "Και γω σ'αγαπάω", μου είπε και με φίλησε απαλά στο μάγουλο. Γύρισε το βλέμμα της μπροστά και μπήκε ξανά στη συζήτηση με τους άλλους. Όμως εγώ έχω το μυαλό μου σε κάτι άλλο. Βάζω το χέρι μου μέσα στην τσάντα μου και βρίσκω το κουτί με το δαχτυλίδι που της αγόρασα. Θέλω στα επόμενα χρόνια να μην σκέφτομαι τι είχε γίνει αυτή την ημέρα πριν πέντε χρόνια. Όταν θα με ρωτάνε θέλω να λέω πως έχει γενέθλια η κόρη μου. Και κάτι ακόμη. Έσκυψα στο αφτί της και πήρα το χέρι της στο δικό μου, το δαχτυλίδι μέσα στην παλάμη μου. "Μάτια μου όμορφα, μάτια μου μαγεμένα. Θέλετε να με κοιτάτε για το υπόλοιπο της ζωής σας;".