Absolution(Sequel to Russian Roulette)

Chapter 2

Είναι αργά. Νομίζω πως έχει αρχίσει να ξημερώνει. Αν όχι, τότε οι πρώτες ακτίνες του ήλιου θα κάνουν την εμφάνιση τους σε λίγη ώρα. Το πάρτυ μετά τα φετινά βραβεία μουσικής συνεχίζεται ακόμη στο ξενοδοχείο. Τι μέρα κι αυτή. Κερδίσαμε τα πρώτα μας βραβεία ως Russian Roulette. Και δεν είναι μόνο ένα. Έχω πιει αρκετά πάντως. Κάτι η χαρά, κάτι και ο καυγάς μου με την Camila. Κατέβηκε Αθήνα για να δει την Κατερίνα, ακόμη δεν έχει χωρίσει μαζί της. Δεν μπορούσε να έρθει στα βραβεία να με δει. Μαλώσαμε άσχημα από το τηλέφωνο πριν την εμφάνιση μας ακριβώς. Οπότε μετά έπρεπε να ξεχαστώ κάπως και η Μαριέτα ήταν δίπλα μου σε αυτό. Δεν ξέρω με πόσο αλκοόλ με πότισε.Αυτή δεν ήπιε σχεδόν καθόλου, ήταν ο οδηγός μας για σήμερα. "Νομίζω πως έχω πιει πολύ", είπα στον Γιώργο ο οποίος ήταν χειρότερα από μένα. "Και γω αλλά δεν με νοιάζει γιατί σήμερα είναι η μέρα μας". "Πάω να πάρω λίγο καθαρό αέρα", είπα και έφυγα από το τραπέζι μας. Κάλεσα το ασανσέρ αλλά περίμενα αρκετή ώρα και βαρέθηκα. "Πόση ώρα είσαι εδώ;", άκουσα τη Μαριέτα ακριβώς από πίσω μου. "Ήθελα να κατέβω να πάρω λίγο αέρα επειδή ζαλίζομαι. Και το ασανσέρ άργησε. Βασικά. Μόλις ήρθε. Θα με συνοδέυσεις;", είπα και μπήκα μέσα. Δεν μου απάντησε, μπήκε μέσα μαζί μου. Καμία δε μίλησε, τα είχαμε αναλύσει όλα τις τελευταίες ώρες. Τη Μαριέτα τη γνώριζα πολλά χρόνια, από δημοτικό. Βγήκαμε από το κτίριο και παρατήρησα πως ακόμη ήταν σκοτεινά, είχα υπολογίσει λάθος. Παρόλο που ο καιρός ακόμη ήταν καλός, η βραδινή ψύχρα σε χτυπούσε έντονα. Για λίγη ώρα χάθηκα στις σκέψεις μου ξανά. Και κυρίως στην καστανή της σιλουέτα που μου είχε πάρει κάθε ίχνος λογικής. Τις σκέψεις μου διέκοψε η τσιρίδα μιας κοπέλας. Γύρισα το σώμα μου γρήγορα και απλά πάγωσα στο θέαμα. "ΟΧΙ", φώναξα δυνατά χωρίς αποτέλεσμα.

"Όχι! Όχι!". "Lauren, ξύπνα. Σε παρακαλώ πολύ". Και τότε κατάλαβα πως ονειρευόμουν. Τινάχτηκα απότομα, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Για μερικά δευτερόλεπτα δεν μπορούσα να δω καθαρά, είχε θολώσει η όραση μου. Έφερα τα χέρια μου στο πρόσωπο μου. Από τα μάτια μου έτρεχαν ορισμένα ακόμη δάκρυα. Είχα ιδρώσει, ένιωθα τα ρούχα μου να με πνίγουν. Γύρισα και κοίταξα την κοπέλα δίπλα μου. "Στο είπα. Δεν έπρεπε να κοιμηθώ μαζί σου", είπα και πήρα μερικές βαθιές ανάσες για να ηρεμήσω. "Δεν με ενοχλεί. Σου το ξανά είπα. Μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω. Γιατί δεν πας σε κάποιον ειδικό να το συζητήσεις;". "Camz, δεν είμαι ούτε τρελή ούτε έχω κάτι. Είμαι καλά. Θέλω να κάνω ένα μπάνιο", είπα και προσπάθησα να σηκωθώ αλλά δεν τα κατάφερα. Έτρεμα ολόκληρη. "Θα σε βοηθήσω εγώ", είπε η Camila και σηκώθηκε από το κρεβάτι και πήγε στο μπάνιο για να γεμίσει την μπανιέρα."Θα έκανα απλώς ένα ντουζ", της φώναξα από το δωμάτιο. "Δεν πειράζει. Θα χαλαρώσεις πιο πολύ έτσι", είπε καθώς μπήκε στο δωμάτιο και γονάτισε μπροστά μου. "Τι ώρα είναι;". "Πέντε και τέταρτο. Είναι Σάββατο δεν έχουμε σχολή", είπε και έπιασε και τα δύο χέρια μου. "Πραγματικά συγγνώμη. Δεν ήθελα να σε αναστατώσω. Μέχρι να μου περάσει δεν θα κοιμηθούμε ξανά μαζί. Φοβάμαι μην σου κάνω κακό". "Lauren, έχουν περάσει σχεδόν τρεις μήνες. Πρέπει να το αφήσεις και να συνεχίσεις τη ζωή σου". "Δεν μπορώ. Δεν θέλω. Εγώ φταίω για όλα". "Άκουσε με καλά. Δεν φταις σε τίποτα. Δε γινόταν αλλιώς. Σε παρακαλώ. Δεν μπορώ να σε βλέπω να καταστρέφεσαι για κάτι που δεν μπορείς να ανατρέψεις πλέον. Η ζωή συνεχίζεται με τις ευκολίες και της δυσκολίες της", είπε και με τα δύο της χέρια έπιασε το πρόσωπο μου και με φίλησε απαλά στα χείλη. Μου έδωσε το χέρι της για να σηκωθώ για να πάμε στο μπάνιο. Συνέχισα να τρέμω όμως ήμουν ήδη καλύτερα. Με βοήθησε να βγάλω τα ρούχα μου και έβγαλε κι αυτή τα δικά της.