Absolution(Sequel to Russian Roulette)

Chapter 12

Μερικές φορές η ζωή δεν είναι ευχαριστήμενη με μία κατάσταση. Έρχονται δύο, τρεις ή και παραπάνω συνθήκες που καλείσαι να αντιμετωπίσεις ταυτόχρονα. Πόσο να αντέξεις; Σε ποια να δώσεις περισσότερο σημασία; Και οι επιπτώσεις; Νιώθεις να τρελένεσαι, να χάνεις τα λογικά σου. Αυτό νιώθω αυτή τη στιγμή. Στέκεται μπροστά μου, το βλέμμα της χαμηλωμένο. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω. Νιώθω τόσα πολλά και τόσο κενή ταυτόχρονα. Θέλω να ουρλιάξω, να βγάλω όλο τον πόνο από μέσα μου όμως δε μπορώ να κάνω τίποτα. Παίρνω μερικές βαθιές ανάσες για να ηρεμήσω. Κανένα αποτέλεσμα. Γυρνάει το βλέμμα της στο δικό μου. Μπορώ να αντικρύσω στα μάτια της τον φόβο. Δεν μπορώ να ξέρω πως φαίνεται το πρόσωπο μου, σίγουρα όμως δείχνω θυμό και πόνο. Περπατάω αργά προς το μέρος της, αυτή πηγαίνει προς τα πίσω μέχρι που ακουμπάει στο τραπέζι της κουζίνας και σταματάει. "Γαμώ το σπίτι μου Camila", είπα ψιθυριστά μέσα από τα δόντια μου και χτύπησα δυνατά το τραπέζι από πίσω της, προκαλώντας της τρόμο. "Μη φωνάζεις. Και μη βαράς το τραπέζι. Είσαι χτυπημένη", είπε και κατέβασε ξανά το βλέμμα της. "Και τι στο διάολο θες να κάνω; Να χτυπήσω εσένα; Και να ήθελα δεν μπορώ!", είπα δυνατά και το χέρι μου βρέθηκε στο πηγούνι της. Σήκωσα το πρόσωπο της απότομα, πρέπει να με κοιτάει. "Το βλέμμα σου πάνω μου. Θέλω να βλέπω πόσο ξεφτιλισμένη θα νιώθεις όσο περνάει η ώρα". "Lauren. Σε παρακαλώ. Δεν το ήθελα. Δεν το θυμάμαι καν. Ήμουν χάλια με όλο αυτό ανάμεσα μας". "Ναι γι'αυτό αποφάσισες να βγεις να το διασκεδάσεις". "Όχι. Βγήκα να περπατήσω. Ήπια. Και ήπια πολύ. Και μετά βρέθηκα σε ένα μαγαζί, ήμουν ήδη χάλια όταν μπήκα μέσα. Και δεν θυμάμαι τίποτα. Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο, θα καθόμουν σπίτι μου". "Δεν μπορείς όμως. Και δηλαδή πες μου. Σεξουαλική αγωγή μηδέν; Πάει στο διάολο, το κάνατε. Προφυλακτικό; Χάπι; Κάτι ρε πούστη μου!", είπα και έκανα ένα βήμα πίσω για να μην την χτυπήσω. "Δεν το σκέφτηκα! Τρομοκρατήθηκα. Κοίταξα στο πάτωμα και είδα ένα χρησιμοποιημένο προφυλακτικό. Υπέθεσα ότι το χρησιμοποίησε". Ξεφύσηξα δυνατά και την ξαναπλησίασα. "Και; Αυτό δε σημαίνει τίποτα. Μόνο και μόνο που ήταν άγνωστος έπρεπε να πάρεις το χάπι. Μη σου πω να πας και στον γυναικολόγο απευθείας". "Ήταν λάθος το ξέρω. Αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι". "Είσαι ηλίθια κοπέλα μου;", φώναξα και έφερα το πρόσωπο μου στο δικό της, το μέτωπο μου να ακουμπάει πάνω της. "Είσαι είκοσι χρονών. Είκοσι γαμημένα χρόνια ζεις μόνο. Είσαι παιδί ακόμα. Κι έχεις ένα παιδί μέσα σου!". Μείναμε έτσι για λίγα δευτερόλεπτα. Η αναπνοή μου πολύ γρήγορη, έκαιγε το πρόσωπο της. Έκανα λίγο πιο πίσω, ακούμπησα στην πλάτη του καναπέ. Δεν μπορούσα να την κοιτάω άλλο. Με αηδίαζε. "Έκτρωση;", είπα χαμηλόφωνα. "Lauren, δεν πρόκειται να το αφήσω αυτό το παιδί. Μίλησα και με τον πατέρα του. Δέχθηκε να αναλάβει την ευθύνη αλλά δεν θέλει να έχει σχέση μαζί του. Μόνο χρήματα θα μου δίνει. Το ξέρω πως δεν πρόκειται να με συγχωρέσεις γι'αυτό. Και το καταλαβαίνω. Από ότι φαίνεται, οι δρόμοι μας χωρίζουν εδώ. Εύχομαι τα καλύτερα στη ζωή σου. Δεν ξέρω αν θέλεις να έχουμε επαφές. Σε ευχαριστώ για όλα", είπε και σκούπισε λίγο τα μάτια της από τα οποία έτρεχαν δάκρυα. Στηρίχθηκε στα πόδια της και κατευθύνθηκε προς την εξώπορτα. "Αλήθεια σ'αγαπάω", είπε όταν έπιασε το χερούλι και μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, η πόρτα είχε κλείσει ξανά. Το μόνο που μπόρεσα να κάνω εκείνη τη στιγμή ήταν να γονατίσω και να ουρλιάξω. Να βγάλω όλο τον πόνο από μέσα μου.